Twee dagen lang hebben ze zich een slag in de rondte gewerkt. Bij toerbeurt groeven ze of hun leven ervan af hing. En misschien is dat ook wel zo. Waar kan een konijn zich veiliger voelen voor een aanval van een hond, kat of een kwajongen dan diep onder de grond?

Zaterdagmiddag laat zat de klus erop. Het resultaat mocht er wezen; ze hadden een hol gegraven, een prachtige ronde gang van één konijn breed, één konijn hoog en één meter diep.
De konijnen zelf zaten er trots naast, stinkend smerig, en moe maar voldaan.

Een uurtje later waren ze weer toonbaar en uitgerust. Vervolgens werd er weer twee uur hard gewerkt door het witte konijn, volgens mij Niles.
Wat Niles precies aan het doen was, kon ik niet zien omdat ik tegen de zon in keek. Ik zag  alleen maar een rug op en neer gaan, soms met het achterwerk naar mij gericht en soms met de kop in mijn richting. Maar dat er hard werd gewerkt, dat was duidelijk te zien.
Tegen acht uur zat de klus erop en trok Niles zich terug, om te douchen misschien. Pas toen kon ik zien wat er was gedaan. Er is geen spoor meer te zien van het hol; het is dicht gegooid. Waarom? Geen idee.
Zelfs de grond is keurig strak hersteld, alsof er geharkt is door een tuinman die nog van zijn werk houdt. Verder is nergens meer aan te zien dat er twee dagen keihard is gewerkt.