Ik kijk naar weinig tot geen reguliere TV programma’s. Van de journaals, actualiteitenprogramma’s en oeverloos dóórzanikende talkshows heb ik mijn buik vol.
Vooral door de invalshoek die gebruikt wordt, dezelfde invalshoek die ook door de kranten wordt gebruikt. Er wordt nooit of te nimmer een objectieve mededeling gedaan. Om iedere mededeling heen wordt een rookgordijn opgetrokken van commentaren, mitsen en maren.
Gisteren heb ik bijvoorbeeld weer eens héél even naar het journaal gekeken.
De ‘Nieuwe Corona-wet’ is eindelijk aangenomen, in een aangepaste vorm om aan de eisen van de Tweede Kamer tegemoet te komen en vanwege enkele praktische bezwaren.
Big Deal. Tijd voor het volgende onderwerp, mag je als kijker verwachten, bijvoorbeeld informatie over corona in de rest van de wereld.
Maar zover komt het helemaal niet. Begerig stort iedereen zich op dit verrukkelijke journalistieke brok fastfood.
Ik heb maar een deel gevolgd en ben vrij snel overgeschakeld naar onschuldiger programma’s, maar ongetwijfeld is het hapje de hele avond rondgegaan en heeft iedereen er eindeloos op mogen kauwen.
De wet is ‘eindelijk’ aangenomen, dus waarom heeft het zo lang geduurd? De wet is aangepast, maar waarom is die wet precies aangepast? Wat zat er allemaal tegen? Wie waren de dwarsliggers en welke veranderingen hebben die dwarsliggers er door gedrukt?
En dan mogen de voorbijgangers hun mening weer eindeloos spuien. Een rechtsgeleerde mag uitgebreid vertellen dat in zijn ogen die wet helemaal niet door de beugel kan omdat hij ‘veel te ver gaat’.
Daarna mogen virologen uitgebreid uitleggen waarom die wet lang niet ver genoeg gaat.
En daarna mag Miep van Patatpaleis Het Lachende Frietje als eerste van een lange rij klaaghoutjes vertellen dat zij wéér het slachtoffer zijn en dat dit niet langer zo kan doorgaan. Hoe het wèl zou moeten doorgaan, dàt weten zij ook niet, maar deze manier is het zeker niet.
Wat zeker is, dat is dat die anderhalve meter niet deugt. Die moet worden afgeschaft, zo’n afstand is onmenselijk en dodelijk voor de economie. Weg ermee! Gewoon schouder aan schouder staan zuipen aan de bar. Dat mag dan dodelijk zijn voor de gasten, maar het is wel goed voor de omzet.
Op dezelfde manier gaan de media dagelijks rond met hun schaaltje andere journalistieke lekkernijen; de ontevreden boeren die stikken in hun eigen stikstof, wanhopige horecaffers die de hongerigen niet mogen voeden en de dorstigen niet mogen laven, boze vervoerders die hun rijtuigen niet mogen volstampen, Gele Hesjes die overal tegen zijn maar zelf niet eens onder woorden kunnen brengen wat dat overal precies inhoudt, viruswaanzinnigen die eisen dat corona ongehinderd moet mogen vermenigvuldigen, en de Aanbidders van De Zwarte Mannen, die eisen dat wij nu allemaal doen wat Die Zwarte Mannen al die eeuwen onder onze terreur hebben moeten doen: knielen.
Het vervelende van de media is dat al die figuren worden opgevoerd als vertegenwoordigers van hun hele beroepsgroep of afkomst, of zelfs van de hele bevolking.
Er blijven door die de manier waarop we worden voorgelicht, maar twee opties over: je komt in opstand tegen het Onrecht dat De Regering heet, of je doet de gordijnen dicht en neemt een borrel. Ik kies voor het laatste.
Want die Grote Onvrede die ons wordt aangepraat bestaat helemaal niet. De enkele bonafide jounalist die eens bij een aantal willekeurige boeren aanklopt, komt er al gauw achter dat al die tractor-terroristen helemaal niet gesteund worden door alle boeren.
En ook zijn er horecaffers genoeg die niet blij zijn met de situatie, maar die het best begrijpen. En ook die aanbidders van Het Zwarte Leven zijn niet representatief voor de mening van de gemiddelde Nederlander. De gemiddelde Nederlander vindt dat iedereen, ongeacht afkomst en huidskleur, op een normale manier met elkaar moet omgaan. En doet dat zelf ook in de praktijk.
Wie graag achterom kijkt naar misstanden in het verleden, moet zich realiseren dat niet alleen de blanke mannen zich aan die misstanden schuldig maakten. Slavenhandel kwam voor bij alle rassen en alle nationaliteiten. En dan waren wij, de blanken, nog zo fatsoenlijk om die slaven niet te slachten en op te vreten. Want ook kannibalisme bestond, en zelfs nog tot heel kort geleden. Maar daar praat niemand over, want kannibalisme was een privilege van de kleurlingen. Dus dat moet onder de mat worden geveegd.
Hoeveel uitbuiting en hoeveel onderdrukking komt er nu nog voor op de wereld? Slavernij bestaat nog steeds. Volgens de Walk Free Foundation leven wereldwijd nog 45 miljoen mensen in slavernij. Slavernij waar wij, alle ‘beschaafde wereldburgers’ aan meewerken, door produkten te kopen voor prijzen die alleen maar mogelijk zijn als ze gemaakt worden onder onmenselijke omstandigheden.
Waar komt slavernij nu nog voor? In welke landen, welke werelddelen? Nou, in Afrika bijvoorbeeld, het continent waar die Zwarte Mannen vandaan zijn gekomen. Zijn onze slachtoffers voor zichzelf begonnen? Nee hoor, ze zijn er nooit mee opgehouden. Wij, verfoeide nare witte mannen, wèl.
Een rondgang met een paar achteloos gestelde vragen, leert al heel snel dat de gemiddelde Nederlander ook in al deze kwesties heel gematigde opvattingen heeft. Het leeft allemaal in Nederland veel minder dan in Hilversum en in de redactieburelen van de kranten.
We worden niet voorgelicht, we worden opgejut. Er wordt ons zo vaak verteld dat we ontevreden zijn, dat we het bijna zouden gaan geloven.
Als Maurice de Hond dáár nu eens aandacht aan zou besteden, in plaats van de viroloog uit te hangen? Een onderzoek: Hoe denken alle Nederlanders, gerangschikt naar beroep, opleiding, etniciteit, leeftijd etc over al die brandende kwesties?
Dan hebben we tenminste een realistisch beeld van de maatschappij als basis voor de volgende demonstraties.
Zoals het er nu uitziet, na een paar vluchtige micro-onderzoekjes: Als er ooit een Grote Opstand komt dan is die aangejaagd door de media. En daar zijn media niet voor.
Zoals alle kranten in hun klantenwervende verhaaltjes schrijven, hebben de lezers behoefte aan objectieve informatie, aan feiten en niet aan meningen.
Maar we krijgen die objectieve informatie niet, we krijgen alleen de sensationele brokjes waarmee we worden verleid om ‘verder te klikken’.
Want dat is de huidige missie van de media. Niet voorlichten, maar zoveel mogelijk klikken genereren, want daar komt de winst uit.
De eerste krant die zich beperkt tot objectieve informatie krijgt mijn lidmaatschap. Want daar snak ik naar; en ik ben vast de enige niet.
