Ik heb het de laatste weken erg druk gehad. Voornamelijk met denken. Ik heb wel een paar posts geschreven voor mijn nieuwe blog, en heel veel aantekeningen gemaakt voor andere onderwerpen. Maar de meeste tijd heb ik toch besteed aan nadenken. Over hoe ik me voel, hoe het komt dat ik me zo voel, en waarom ik per se een tweede blog wil vullen.
Is dat omdat ik geheimen heb, oneerbare herinneringen of vunzige gedachtes die ik niet wil openbaren voor mijn dierbaren of voor mijn ‘vorige leven’?
Nee, natuurlijk is het dat niet. Natuurlijk heb ik oneerbare herinneringen en zelfs vunzige gedachtes zijn me niet helemaal vreemd, maar ik heb geen enkele reden om die verborgen te houden. Want ik hoef bij niemand verantwoording af te leggen en ik kan ook niets meer kapot maken. Wat kapot gemaakt kon worden is lang geleden al door anderen in radeloze en redeloze woede aan flarden getrapt. Ik win er dus niets mee door dingen verborgen te houden.
Ik heb ooit een dubbel leven geleid maar dat hebben veel mannen, heel veel mannen. Ook niet alle mannen uit mijn vorige leven hebben een smetteloos blazoen. Wat dat betreft kan ik in ieder geval nog ‘trots’ melden dat ik nooit condooms had staan op mijn checklist voor solo reizen naar het buitenland. En ook heb ik nooit de vrouw van een collega geneukt. Dat zal ik ook nooit meer kunnen doen, want ik heb geen collega’s meer. Goddank, mag ik daar met een zucht van opluchting aan toevoegen.
Heel veel mannen, waarschijnlijk het merendeel, gaat vreemd. Er zijn verschillende redenen om vreemd te gaan. Mijn eigen belangrijkste reden was gewoon simplistisch gezegd dat, als je thuis niets te eten krijgt, je je maaltijden ergens anders zult moeten zoeken.
Alle andere motieven ken ik ook, en begrijp ik ook nog eens. Spanning bijvoorbeeld, of behoeftes die men thuis niet durft te uiten. De Nederlandse seksindustrie zet per jaar twee tot drie miljard euro om. Prostitutie, clubs, sexshops, bioscopen, postorderbedrijven, porno-websites etc. Meer dan de helft van het internetverkeer bestaat uit seks. Maar probeer eens iemand te vinden die toe durft te geven dat hij (of zij, want vrouwen raken ook op dat gebied geëmancipeerd) geld uitgeeft aan seks, in welke vorm dan ook. Want dat heurt niet.
In mijn vorige leven heb ik daar ooit onderzoek naar gedaan; en ongeveer twee jaar geleden heb ik dat onderzoek weer opgepikt, omdat ik toen nog een seksueel getinte website had.
Dat is nu eenmaal mijn karakter. Als ik in een industrie werk, ook als het alleen maar aan de rand is, dan wil ik die industrie door en door begrijpen, en vooral wil ik weten wat de klanten beweegt. Anders zul je die klanten nooit goed van dienst kunnen zijn.
Door die eigenschap van me heb ik vroeger ongevraagd menig rapport geschreven waar onze grootste klant houvast aan had om beslissingen te kunnen nemen.
Daar was de klant blij mee, en als een klant blij is dan is dat ook in je eigen belang. Met voorlichting genereer je meer werk dan met geraaskal over knikkeren voor volwassenen.
Maar goed. Waarom dan dat tweede weblog als ik niets te verbergen heb?
In de eerste plaats omdat ik de vijand niet gratis aan informatie wil helpen. Ik ken het schorem nu eenmaal, en als zij dankzij mij iets te weten zouden komen, dan staan ze binnen enkele uren goede sier te maken met informatie ‘waar ze zelf over hebben nagedacht’.
Dat was vroeger al zo. Als ik na uitgebreid onderzoek iets te melden had, dan wisten zij altijd achteraf te vertellen dat zij dat vooraf allemaal al hadden geweten.
Maar dat is niet de enige reden en zelfs niet de belangrijkste.
Ik ben toe aan een nieuwe start, een nieuw leven. Ik wil mezelf zijn, ongeremd en zonder geschiedenis. Zonder te hoeven nadenken of iets wel verantwoord is of niet. Zonder bavianen en zonder verraderlijke dochters die in mijn achterhoofd galopperen.
En ik wil niet meer de helft zijn van een kapotte twee-eiige eenling, met een rugzak vol met stinkende troep.
Daar ben ik overheen. De pijn is na bijna vijf jaar handelbaar en ik kan steeds meer dingen op mijn eigen manier doen. Als ik bijvoorbeeld een dag weg ga, dan heb ik niet meer de dwangmatige neiging om vóór vijf uur thuis te zijn omdat we dat ooit zo hadden afgesproken.
En ik eet wat in mij opkomt en wanneer ik daar zin in heb.
Dat wil ik vasthouden. Ik wil vanaf nu honderd procent Loek zijn, een vrijgezel met ‘enige’ blikschade. Een vrijgezel die mag doen en laten wat in hem opkomt zonder bavianen voer te bezorgen voor een nieuwe reeks lasterpraatjes. “Mot je sien wattie nou weer hep geflikt.”
Weg met het verre verleden. Alle bavianen veilig achter denkbeeldige tralies, of in een Pipo-wagen in de rimboe, maar niet meer tollend door mijn hoofd. Leve de toekomst.
