Geüpdatet 6 februari 2021, 9:30
Nel Barbiers (67) overleed in juni vorig jaar aan acute leukemie. Door de coronacrisis werd de diagnose te laat gesteld, vertelt haar dochter Marjolein van Weezep. ‘Anders had ze meer kans gehad om te overleven’ (Premium)https://t.co/yygSmzXike
— AD.nl (@ADnl) February 3, 2021
Ik heb lang getwijfeld en nagedacht of ik hier iets over kwijt wil. Uiteindelijk vond ik dat ik verplicht ben hier iets over te schrijven. Ik heb alle negatieve kwesties behandeld, en zou het schofterig van mezelf vinden om dit dan achteloos voorbij te laten gaan. Zal ook wel weer negatieve gedachtes oproepen, maar dat interesseert me geen lor.
Allereerst vind ik het nog steeds méér dan sneu, wat nog erger is geworden nu ik weet hoe het is gebeurd.
Iedereen maakt fouten, ook artsen. Als een DTP’er of een andere ongeletterde hulpvakarbeider een fout maakt dan kan dat, zoals de ervaring heeft geleerd, een pagina vol taalfouten opleveren, of iets dergelijks; maar als iemand met een serieus beroep zoals bijvoorbeeld een luchtverkeersleider of een arts een fout maakt dan kunnen de gevolgen ‘enigszins’ ernstiger zijn. Daar zijn de beloningen dan ook op aangepast.
Het is hoopgevend dat het de arts niet wordt aangerekend. Het Volkstribunaal-gehalte begint blijkbaar af te nemen. Het stenigingstijdperk lijkt afgelopen; de beschaving is misschien zelfs ingetreden.
Dat maakt de situatie natuurlijk niet minder erg. Integendeel. Ik vind het intriest en het raakt me ook nu weer harder dan ik had verwacht. Harder dan de eerste keer zelfs, omdat ik nu weet wat ze na de scheiding heeft gepresteerd.
Dat is de tweede reden waarom ik hierover schrijven moet: door het lezen van het artikel heb ik diep respect voor haar gekregen.
Iemand die na een scheiding zich herpakt, en 51 jaar oud nog aan een carrière begint, zo’n beroep kiest, en die zich ook nog als vrijwilliger ontfermt over junks en zwerfkatten is een goed mens, met karakter en verdient een staande ovatie. Ik hoop dat ze die bij haar afscheid heeft gekregen.
Maar dat geschreven hebbende, ontkom ik niet aan een persoonlijke aanvulling, ook al zal die aanvulling ongetwijfeld weer het nodige gekakel in het kippenhok veroorzaken.
Wat mij nu meer dwars zit dan vroeger is een vraag die nooit meer beantwoord zal worden:
Waarom heb je je pas zo laat ontplooid? Waarom heb je je, zoals ik al eerder heb geschreven, altijd zo klein en dom gehouden, terwijl je dat absoluut niet was? Zo was je ook niet toen ik je leerde kennen.
Wie weet hoe het leven zou zijn verlopen als je deze kant van jezelf eerder had geopenbaard, of verder had ontwikkeld?
Of had je, zoals ik vermoed, die klap nodig om jezelf wakker te schudden? Om jezelf te vinden? Om eindelijk doelen in je leven te stellen?
Hoe dan ook ben ik blij dat je jezelf ontplooid hebt in dat nieuwe leven; en ik hoop dat je daar zelf van genoten hebt. Want er is niets zo fijn als jezelf bewijzen dat je capaciteiten hebt, en om die capaciteiten te gebruiken om jezelf te ontwikkelen en nuttig te maken.
Als ik dat vergelijk met de mensen die je omringden, die mafklappers met hun mondgeblazen luchtkastelen. Daar torende je huizenhoog bovenuit; maar waarschijnlijk heb je dat zelf nooit in de gaten gehad.
Ook al was je leven, net als dat van Coby, veel te kort, je hebt aangetoond dat je méér in je mars had dan je zelf altijd dacht, en ook heb je gelukkig aangetoond dat je méér in je mars had dan je hele hersendode adviescollege bij elkaar.
Ergens ongefundeerd over kakelen kan iedere kip, maar om iets waar te maken heb je hersens en capaciteiten nodig. En dat heb je dus gedaan.
Die figuren die kans zagen om in een paar jaar tijd een bedrijf total-loss te besturen hadden daar geen last van. Die hoefden geen verstand te hebben van boekhouding, bedrijfseconomie, of rechten, of belastingaangiftes, calculaties, of zelfs maar van Nederlandse Taal.
Met een ruime fantasie en krachtige longen bereik je weliswaar niets, maar kun je wel heel goed doen alsof. En als dat dan fout afloopt, dan flans je wat ‘bewijsmateriaal’ in elkaar, en wijs je een vrijwilliger aan als zondebok.
En als je jezelf eenmaal hebt uitgeroepen tot slachtoffer van die zondebok, dan hoef je de rest van je leven natuurlijk ook niets meer te presteren.
Gelukkig heb jij je daar niet te lang door laten meesleuren, weten we nu.
Daarna ben je je eigen gang gegaan en heb je je vèr verheven boven die schijnprestaties. Grote klasse! Daar ben ik erg blij om.
Ik hoop dat je je dat ook hebt gerealiseerd. Want dat verdien je, en dat gun ik je.
Rust Zacht
