Geüpdatet 9 december 22:00 uur
Mijn nieuwe keuken is geplaatst. Dat heeft een paar dagen rommel opgeleverd omdat erna ook wat restauratiewerk moest worden gedaan door een schilder. De bouwvakkers waren zowaar allemaal gezellig zonder ergernis te wekken, en ze hebben goed werk geleverd. Thema: taupe en staal. Ik ben er gelukkig mee.
De trap is ook bekleed en ook daar ben ik gelukkig mee.
Tussen de bedrijven door ben ik bezig geweest met het stukje over geluk, en daar ben ik tot nu toe verre van gelukkig mee. Het is een interessant onderwerp, maar het lukt me niet om er een leesbaar, lopend verhaal van te maken.
Daarom heb ik het aan de kant van mijn desktop gelegd, en ben ik uitgeweken naar een nieuwe “Van de Hak op de Tak”. Dat gaat me meestal het makkelijkst af, gewoon schrijven wat er op dat moment in mij opkomt, zonder begin, einde of een duidelijke rode draad. Het stukkie groeit nog, maar voorlopig ben ik er gelukkig mee.
Dat zijn zomaar wat voorbeelden van recent persoonlijk geluk, of iets dat daar akelig dicht bij in de buurt komt. Een ander voorbeeld is een vriend die, gepensionneerd, nog ongeveer 60 uur per week werkt om geld te verdienen voor een hobby waar hij geen tijd voor heeft omdat hij 60 uur per week moet werken. Ik begrijp er niets van, maar hij is er gelukkig mee.
Iemand die ik nog minder begrijp is de man die al jaren lang langs de deuren gaat om positieve gevoelens te verkopen, maar die zelf de ergste chagrijn is die ik ooit heb moeten aanschouwen. Ratelband is 69 jaar oud, gedraagt zich als een negenjarige maar wil per se boekhoudkundig worden opgenomen als iemand van 49 jaar. Het waarom ontgaat mij, zeker na het zien van zijn betoog in potjes-Engels voor de BBC camera. Het enige dat ik stamelend kon denken tijdens die uitzending was: “In vredesnaam, die man is ook een Nederlander, net als ik, en hij is ook nog eens van mijn lichting. HELP!”
Maar ook al begrijp ik hem niet: om weer gelukkig te worden, moet en zal Emile 20 jaar aftrekken. Stel je voor dat hij zijn zin krijgt en wordt afgewaardeerd met 20 jaar. Dan is het risico, gezien zijn huidige mentale conditie, verre van denkbeeldig dat hij op de (zelf bedachte) leeftijd van ruwweg 60 jaar moet worden opgenomen in een inrichting voor ernstig dementerende belegen Nederlanders.
Mijn eigen onzin gaat verder onder de onzin van Emile.
Het leven draait om geluk. Wat daarvoor nodig is, hangt af van je omstandigheden en je karakter.
Natuurlijk zijn er grenzen aan de manier waarop je geluk mag verwerven. Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, schreef Willem Elsschot al in 1910, maar ook morele bezwaren spelen een rol. In je streven naar geluk mag je geen slachtoffers maken. En daar ben ik nagenoeg altijd in geslaagd. Helemaal zonder slachtoffers te maken, lukt niemand. Dat mijn ex verre van gelukkig was, toen ik “het uitmaakte”, dat begrijp ik.
Daarom heb ik ook geprobeerd om haar zo veel mogelijk leed te besparen. Dat gevoel kwam helaas maar van één kant. Wat daarna allemaal is gebeurd, dat begrijp ik nog steeds niet.
Een beetje wraakzucht snap ik, maar dat mensen in hun pogingen om mij kapot te maken zo ver konden gaan dat ze zichzelf, ondanks ettelijke waarschuwingen, de das om hebben gedaan, daar begrijp ik niets van.
Maar dat ik er beter vanaf ben gekomen dan het Genootschap van Samenwerkende Zotten, ook daar ben ik erg gelukkig mee.
