Marianne Zwagerman (Nederhorst den Berg, 1969) is een Nederlandse schrijfster, columniste en media-entrepeneur.
Ze was werkzaam in de autobranche voor ze bij de Telegraaf Media Groep kwam. Daar was ze onder meer directeur digitale media en medeverantwoordelijk voor de overname van de website GeenStijl. Zwagerman is medeoprichter van de publieke omroepen PowNed en WNL. (Bron: Wikipedia)
Marianne heeft dus al heel wat op haar geweten. Mede dankzij Marianne worden we geteisterd door GeenStijl, PowNed en WNL. Nounou. Dan heb je het toch over hoogstaande, integere journalistiek.
In haar column d.d. 10 april 2020 met de titel ‘Verlos ons van de corona-app van Mark’ vraagt ze zich vertwijfeld af waar onze heldenmoed is gebleven.
Ze bedoelt die moed waar we heel lang geleden wereldberoemd om waren. Met weemoed denkt Marianne terug aan de tijd dat we er met onze schuiten op uit gingen om ons kostje bij elkaar te jatten, bijvoorbeeld door in heel verre landen dood en verderf te zaaien, nieuwe landen te ontdekken of om Zilvervloten te plunderen. Of de tijd dat we onbevreesd de Theems opvoeren om bij Chatham de Engelsen een lesje te leren, dat ze nog steeds het schaamrood naar de kaken jaagt. Geweldige tijden.
De tijden van Abel Tasman, Willem Barentsz, Michiel de Ruyter, Jan van Schaffelaar, Piet Hein. Stuk voor stuk Jongens van Jan de Witt. Ik zou nog urenlang door kunnen schrijven. De lijst met Nederlandse helden is schier eindeloos. Hollands Glorie, potjandorie.
Maar nu we ze weer nodig hebben, onverschrokken helden, blijken ze op te zijn. Uit de vaart genomen zogezegd. Op Marco Kroon na, dan. Maar die heeft een beroepsverbod, dus daar hebben we ook niets aan.
Nu we eindelijk weer een vijand hebben die met heldenmoed verslagen dient te worden, blijken de helden omgeschoold tot politicus, laborant, viroloog, verpleegkundige, programmeur, statisticus, nicht. En met dat soort pantoffelhelden denken we nu de strijd tegen corona te kunnen winnen.
Daar ergert Marianne zich aan dood, en terecht. Vijanden bestrijd je niet vanuit een centraal verwarmd laboratorium en ook niet gehuld in een goedkoop plastic capeje.
Ook deze vijand, dat corona dingetje, moeten we niet bestrijden met spuitjes, beademingsapparatuur, anti-bacteriële gel of met zo’n duivels appje, maar net als vroeger, te vuur en te zwaard. Laat zien dat we bikkels zijn! Doe het voor Marianne.
Zijn we vroeger ooit in quarantaine gegaan voor de pest? Staat ergens in de geschiedenisboeken iets over een anderhalve-meter-maatschappij? Kom op, zeg. Alsjeblieft! Natuurlijk niet! De pest kon zichzelf krijgen.
Als de Zwarte Dood voor de deur stond, namen we een biertje en stroopten we de mouwen op. We sloopten de spitsen van de kerktorens, mikten de doden erin en, als de toren vol was, dan ging de spits er weer op. Daarna hadden we wel weer een biertje verdiend. Na het biertje was Moeder de Vrouw aan de beurt om de uitgedunde bevolking weer op peil te brengen.
Zó doen echte helden het, en zo wil Marianne dat we het nu ook weer doen met dat corona gevalletje.
Net als vroeger, heel lang geleden. En Marianne weer achter het aanrecht. Voor een betere wereld. Het is dat ik er te oud voor ben…
