Vandaag, opgewonden als een klein kind dat een cadeautje gaat krijgen, heb ik me gemeld bij de afdeling Orthopedie van het St. Jansdal Ziekenhuis in Lelystad voor de uitslag van de MRI scan.
Helaas ben ik geen steek wijzer geworden. Er waren onregelmatigheden te zien op de scan, uitstulpingen aan de lumbale wervels, versleten tussenwervelschijven en zoals verwacht een kanaalstenose, maar bij nader inzien vond de orthopeed zichzelf niet de aangewezen persoon om te kunnen zeggen of die onregelmatigheden verantwoordelijk zijn voor mijn klachten.
Daarom werd ik doorverwezen naar een neuroloog, met spoed nog wel. Direct nadat zij op de enterknop van haar PC drukte meldde mijn mobieltje dat er een bericht was geland: een zogeheten ticket met een link waarop ik alleen maar hoefde te klikken om een afspraak te kunnen maken. De eerste beschikbare datum: 14 augustus. Over ruim 5 weken, wat me voor een spoedgeval enigszins tegenviel. Morgen maar bellen of dat niet eerder kan. Want iets minder pijn zou ik wel fijn vinden. 

De diagnose en de therapie vind ik minder belangrijk. Ik ben 70 jaar oud, hoef geen vrouw en kinderen te onderhouden, heb geen hypotheek die afgelost moet worden. Er staat dus goed beschouwd weinig tot niets op het spel. Natuurlijk wil ik graag mobiel zijn en op eigen gelegenheid kunnen gaan en staan waar ik wil en wanneer ik wil. Maar ik moet me realiseren dat de impact van eventuele mobiliteitsproblemen op mijn leven maar marginaal is.
Als ik minder mobiel ben, of zelfs helemaal niet mobiel, draait de wereld gewoon door. Iedereen blijft doorgaan met leven en eten, inclusief ikzelf. Iedere dag vinden er rampen plaats, waarmee vergeleken ik alleen maar een ongemakje heb. En zelfs als ik alleen maar naar mijn eigen leven kijk: ik heb ergere dingen meegemaakt.

Uit of thuis, in een Rolls of in een rolstoel, ik ben gelukkig. Ik woon in een fijn huis in een fijn dorp, heb lieve vrienden en voldoende geld om te doen wat ik wil. Zelfs in een worst-case scenario, stel je voor dat ik invalide word. Ik woon in Nederland; het zorgstelsel staat dan te popelen om me te helpen op ieder gebied. Om mijn huis te onderhouden, om me te halen en te brengen, om me te verzorgen en in de watten te leggen. Wereldwijd zijn er miljarden mensen die, zelfs in dat geval, een moord zouden plegen om met me te ruilen.