Voor de èchte liefhebbers wordt een voetbalwedstrijd pas spannend ná het laatste fluitsignaal. Dann geht’s richtig loss, Fußball ist ja doch Krieg.
Dan verzamelen de ‘helden’ zich voor een afterparty, schoppen met zijn allen met veel bravoure één deukje in een politiebus en rennen dan trillend van angst zo hard mogelijk weg, met een doek over hun mond en een hoodie zo ver mogelijk over hun laffe koppen getrokken. Want anders herkent Mammie ze wellicht, en dan moeten ze vroeg naar bed vanavond. Misschien zelfs wel zonder eten.
Grappig is dat je altijd en overal bij de gluiperdjes van deze wereld het zelfde patroon ziet; of het nu om hooligans gaat of om corona-‘activisten’, of om muitertjes binnen een familiebedrijf. Inwendig bibberend van angst wordt pseudo-machtsvertoon opgevoerd. En na de onvermijdelijke blamage begint ogenblikkelijk de ‘Cover-up Show’.
Dan lijdt iedereen opeens spontaan aan amnesie, of ze zijn meteen in geen velden of wegen meer te zien, of ze beginnen razendsnel met het herschrijven van het script en het vernietigen of vervalsen van bewijsmateriaal.
Films worden verknipt, documenten worden haastig vernietigd of aangepast. Alles om de aangerichte schade een ander in de schoenen te kunnen schuiven.
“Ik heb niks gedaan hoor”, “Ik probeerde ze juist tegen te houden”, “Het is de schuld van de advocaat en van de accountant”, “Het was niet onze schuld, zij zijn begonnen” of “Wat heb ik daarmee te maken?”.
Jammer dat we geen heropvoedingskampen hebben. Want daar zou ik graag als vrijwilliger aan het werk gaan.
Blinde agressie tegen politiemensen in beeld gebracht door reltuig zelf. De dolle waanzin in beeld. Heel wat hooligans ook herkenbaar in beeld. Deze helden gaan zichzelf vast melden voordat de politie ze van bed licht? En anders delen maar! #nacpraat #Breda #nacnec #politie pic.twitter.com/GhHUCp38G5
— Maarten Brink (@maartenbrink) May 24, 2021
