Ik had gisteren onze favoriete vlucht, die van 6:50, verwachte aankomsttijd Alicante 9:15. In de praktijk ben je om 11:00 uur in het appartement, even uitpakken, en daarna kan de vakantie officieel beginnen om een uur of 1 met een lunch.
Zondagavond om 12 uur ben ik in de auto gestapt, heb de auto traditiegetrouw bij Ria geparkeerd en ben met de Zuidtangent naar Schiphol gegaan. Dat is aanzienlijk goedkoper en nog sneller ook dan parkeren op Schiphol zelf. Om kwart voor 2 was ik op Schiphol. Nog geen half uur later zat ik achter de douane in de Mediterranean Sandwich Bar achter een koud pilsje. Heineken, en het kost ook nog € 5,35, maar voor een keertje mag dat. Normaal lukt het me daarna om een uiltje knappen. Deze keer kon ik geen oog dicht doen. Waarom, weet ik niet.
Om kwart voor 7 in het vliegtuig, vlak voordat we zouden vertrekken, kwam de purser vertellen dat de P.A. kapot was, de omroep-installatie, en dat er een nieuwe unit moest komen vanaf Schiphol Oost; dat zou minimaal een uur duren.
Tegenslagen komen voor, daar wordt mijn vakantie niet door bedorven, en ook geen vakantiedag. Maar je leert wel je mede-Nederlanders weer kennen. Het begon al meteen; eerst algemeen gezeik over de verloren tijd en daarna de onvermijdelijke cricaster: “Moet dat een uur duren? Zal ik het even halen? Dan ben ik over 10 minuten terug.”
Anderhalf uur later werd verteld dat de monteur met het onderdeel bij de security stond. “Bij De security? Kan dat nou echt niet anders? Waarom moet dat vanaf Schiphol Oost door de security?” Etc. We weten het allemaal zo goed.
Vervolgens sloeg de inhaligheid toe: “Na hoeveel vertraging heb je eigenlijk recht op schadevergoeding?” “Volgens mij na drie uur.” “Nou, dan moeten we maar hopen dat het nog een uurtje duurt.”
Ze hadden pech. Het duurde geen uurtje meer. Kwart over 9 stegen we op. Om half 12 waren we op Alicante, met een ruime vertraging van tweeëneenhalf uur. 5 Uur hebben we totaal in het vliegtuig doorgebracht; alle tijd dus voor een verfrissend slaapje Maar door dat aanhoudende gezeik heb ik ook in het vliegtuig geen oog kunnen dicht doen. Ik begon dus enigszins gaar te worden.
Met de transferbus naar Benidorm, gelukkig over de provinciale weg in plaats van de snelweg. En dan komt eerst het eiland in zicht en hoor ik je vaste kreet vol enthousiasme: “Kijk, ik zie de rots. Benidorm.” Gek hè, dat die heel kleine dingen steeds prominentere plekken in mijn herinneringen beginnen in te nemen? Even later kwam Bali in zicht, dat ook altijd blij werd aangekondigd. En dan rijdt de bus via wat jij “de Parijse Straat” noemde binnen. Dan komt de de stroom herinneringen pas goed op gang, zeker bij het passeren van Les Dunes, en daarna Santa Margarita, dat we ook passeerden, want ik zit deze keer in Gemelos 22, waar we weleens op visite zijn geweest, maar nooit verbleven hebben. Toch een beetje verraad dus, maar wel prettig verraad, want voor mij is het een fijn onderkomen. Ruim, brandschoon en, eerlijk gezegd, moderner dan Margarita.
Ik heb Appartement 12F in Gebouw 1. Liever had ik een appartement op de dertigste en bovenste verdieping gehad, vanwege het fantastische uitzicht. Maar vanaf deze hoogte is het ook niet verkeerd.
Om 2 uur ben ik begonnen aan het verplichte eerste rondje Benidorm, over de boulevard naar het centrum en via de Engelse wijk weer terug. Onderweg boodschappen gedaan bij Mercadona. Ik was van plan om te eten bij Local 8, maar daar was ik te moe voor. Om 5 uur was ik terug in Gemelos, heb een soort vrije variatie tapas gegeten, chorizo, Iberico paté, extra gerijpte Manchego en een stokbroodje met een glaasje wijn. Toen, na 33 uur wakker te zijn geweest, en na een flinke dosis weemoed, lag ik om 6 uur ‘s avonds al in bed. Om 11 ben ik er nog even uit geweest om met een glaasje whisky een blik op avondlijk Benidorm te werpen, en een flinke snuif heimwee te nemen, en daarna viel ik in slaap tot vanochtend 9 uur. 15 Uur in bed gelegen, met een kleine pauze. Dat is me in geen 40 jaar meer overkomen.
