uS
Al dagen lang, misschien zelfs al weken, word ik ’s ochtends wakker met de opzet voor een stukje in mijn hoofd. Het beloofde stukje, maar op een heel andere manier dan ik oorspronkelijk van plan was. Vanochtend gebeurde dat ook weer, maar wéér lukte het me niet om het ding ook af te maken.
Terwijl ik traditiegetrouw in bed het nieuws, een beker melk, een kop koffie en een handje pillen en poeders tot mij neem, begint dat stukje in mijn achterhoofd vastere vormen aan te nemen. Dàt wordt mijn taak voor vandaag; nu gaat het gebeuren.
Jubelend van vóórpret stort ik mij de badkamer in voor de rituele reiniging, om daarna brandschoon weer in bed plaats te nemen. Met het toetsenbord op schoot en 2 beeldschermen voor mijn neus, zodat ik terwijl ik het verleden bestrijd, toch gewoon contact kan houden met het heden, via de kranten, Twitter en Whatsapp.
Heb ik dat weleens laten zien? Voor de gezelligheid een foto.
Het idiote is dat ik op de bovenverdieping een hobbyruimte heb van 40m², bijna zo groot als dat Pipohuisje, waar een flinke tafel staat als bureau, met een PC. Maar toch zit/lig ik meestal in bed. Omringd door boeken voel ik me hier het meeste thuis, veilig.
Dit is mijn nest, aka mijn Ballenbak.
Als mijn rug me erg teistert dan ontvang ik hier ook mijn bezoekers. Knus, intiem, onschuldig.
Het bureau mag die naam niet dragen. Een nachtkastje met als bureaublad een stokoude PressMatch doos (die altijd weer leuke herinneringen oproept. Leuk voor mij, bedoel ik dan).
Er moet een echt bureau komen, of een mooie tafel. Al maanden lang zoek ik daar iedere dag wel een uurtje op het internet naar, mag nieuw zijn of iets ouds met karakter via Marktplaats, Catawiki of BVA of zo.
Maar ik kan niets vinden. Er is genoeg, maar dat staat in Spanje of in Engeland, of iedereen vindt het mooi en er wordt € 3.392,- voor geboden, met daar bovenop de veiling- en transportkosten. Maar ik ben gelukkig Gekke Gerrit niet. Want anders had ik hoogst waarschijnlijk ook in een schuur in het Enge Bos gewoond.
Wat probeer ik ook alweer te vertellen? O ja.
Zodra ik hier prinsheerlijk plaats neem met de intentie om dat stukkie te schrijven, dan begint steevast het gemieter. Leuk gemieter, lief gemieter, welgemeend gemieter. Maar ik weet dan al meteen dat er vandaag weinig uit mijn hoofd zal komen.
Want ik ben niet de enige die aan de dag begint. Soms houdt het op bij één of twee appjes met van die leuke, soms flauwe doorstuurdingen. Maar er zijn ook dagen, zoals vandaag, dat ik het eerste uur kwijt ben aan het uitwisselen van gezelligheid, en uitnodigingen om in het zonnetje in deze of gene tuin koffie te komen drinken, vragen beantwoorden of ik al een afspraak heb gemaakt, en zo niet wanneer ik dat dan ga doen. En of ik ook al weet wat ik heb besloten. To operate or not to operate, that is the question. En andere uitingen van warmte.
Dan realiseer ik me het verschil weer met vroeger, de onverschilligheid, het stiekeme, de schijnheiligheid, de zelfverheerlijkingen van toen, vergeleken met de warmte, de liefde, de bescheidenheid van nu.
En dan vraag ik me wanhopig af waarom ik toch nog steeds energie steek in dat malle verleden. Waarom ik het blijf oprakelen. Dat antwoord weet ik nu eindelijk, mede dankzij dat ochtendlijke sociale uurtje.
