Een dieptepunt: De Telegraaf verhaalt van een bijstandsmoeder, Suzanne. Zij heeft 2 jaar geleden een cursus visagie gevolgd, maar kwam tot de ontdekking dat het zinloos is om te gaan werken. Ze wordt dan namelijk gekort op haar uitkering, verliest toeslagen, en krijgt te maken met allerlei ingewikkelde belastingregels. Ach, ach, ach, zo zielig. Het artikel is een uittreksel van het TV-programma Opiniemakers waarin Willem Vermeend en Annemarie van Gaal uitleggen hoe werken wordt ontmoedigd door een oerwoud van regels, toeslagen en uitzonderingen. Dat is ook een probleem in Nederland; de meest simpele regels worden in de loop van de jaren steeds gecompliceerder gemaakt om slachtoffers te beschermen en profiteurs te ontmoedigen.
Maar dat neemt niet weg dat iedere Nederlander de plicht heeft om voor zijn eigen inkomen te zorgen. De Bijstand is een vangnet, dat pas gebruikt mag worden als alle pogingen om geld te verdienen, zijn mislukt.
Suzanne (en niet alleen zij) draait dat om. zij blijft thuis, want anders wordt het allemaal veel te lastig. Niet alleen de regels zijn vatbaar voor verbetering, maar ook en vooral onze eigen mentaliteit.
Ik word oud en sentimenteel; gelukkig maar. Vanmiddag heb ik op National Geographic een aflevering gezien van de serie “Hitler’s last year”, met onder andere beelden van de vernietigingskampen. Executies, stapels uitgeteerde lichamen, gaskamers, ovens, van de lijken geroofde brillen, kleding, haar, apatische overlevenden. Het lukt me niet eens om een gedetailleerdere beschrijving te geven. “Vroeger” zag ik die beelden, nu voel ik ze. Ik ben er nog beroerd van. Dat heb ik overgehouden van 14 jaar Coby. Ik zal binnenkort proberen om te beschrijven wat ik in een week in Normandië van haar heb geleerd.