Een groter contrast is nauwelijks denkbaar. Een paar dagen na onze terugkomst uit Parijs kwamen we aan op het bungalowpark Belhambra VVF Club Omaha Beach in Colleville-sur-Mer. We werden een paar uur in onzekerheid gehouden, omdat onze boeking niet was aangekomen. Na veel telefoontjes met het hoofdkantoor en onze reisagent kregen we alsnog een sleutel van een bungalow.
De bungalow bleek klein en eenvoudig ingericht. Vervelende bijkomstigheid was dat alle bungalows op een helling zijn gebouwd en alleen te voet bereikbaar via kronkelende en steile paden. Mensen die slecht ter been zijn kunnen dit park beter mijden.
Het park ligt aan Omaha Beach, één van de bekendste invasiestranden in Normandië.
Dat laatste was interessant voor mij maar een drama voor Coby. Haar hypersensitiviteit maakte van het terrein een hel voor haar. Ik zag het strand, ik zag ook wat zich daar heeft afgespeeld, ik herkende de geschiedenis, maar bij Coby hield het niet op bij “zien”. Zij voelde letterlijk wat er in die wanhopige mannen omging, ze voelde hun angst, ze hoorde de kogels fluiten, de granaatinslagen, ze zag de soldaten kapot geschoten worden, en de lichamen verminkt op het strand liggen. Ze was daar niet in 2005 maar in de vroege ochtend van 6 juni 1944; voor de soldaten een gruwelijk moment, maar voor Europa het begin van de wedergeboorte, waar al zo lang naar werd uitgekeken.
Coby’s hooggevoeligheid bleef die hele week een soort hypernormale aanvulling op de brochures, gidsen en informatieborden. Iedere historische plaats werd niet alleen bezocht, maar betast en uitgelegd, door de militairen, via Coby. Niet door paranormale capaciteiten, maar door haar inlevingsvermogen, hooggevoeligheid, en door haar vermogen om emoties onder woorden te brengen.
Opeens zag ik de bekende plekken en de geschiedenis met heel andere ogen. Gelukkig doe ik dat nog steeds. Dank zij Coby heb ik een totaal andere kijk op de wereld gekregen; een betere kijk, helderder en emotioneler.
