Ik doe mijn uiterste best om fijne herinneringen op te halen. Op zich lukt dat ook wel, maar iedere fijne herinnering wordt onherroepelijk direct ingekapseld in een grauwsluier.
Een van de leukste vakanties ooit was bijvoorbeeld naar Frankrijk in 1993 met een Chrysler Voyager, volgeladen met kakelende vrouwen. 5 Stuks maar liefst.
Een onvergetelijk leuke, onschuldige vakantie, waarvan het eerste dat me te binnen schoot was dat M. de grootste lol had omdat ik in die vakantie 45 jaar werd. Afgerond 50, noemde ze dat breed grijnzend. Die zelfde leeftijd heeft zij dit jaar bereikt, realiseer je je dan meteen.
Toen was ze mijn beste vriendin, nu is ze een gezworen vijand. Het kan verkeren. Helaas is ze zelf niet in staat om uit te leggen waarom ze een gezworen vijand is. Maar ze is ervan overtuigd dat er ergens diep in haar motieven te vinden moeten zijn om een hekel aan me te hebben.
Wat vooral boven komt, ongeacht waar ik ook aan denk is een postume vraag waarop nooit meer een antwoord zal komen: Waarom heb je $%&*@#$! nooit een convenant getekend? Waarom heb je twee keer $%^%@#! op de valreep afgehaakt?
Twee keer keer heb je bij je volle verstand nee gezegd tegen een bovenmodaal inkomen, met zelfs de belofte dat het alleen maar meer zou kunnen worden. Waarom heb je je gek laten maken? Waarom heeft de hele wereld zich gek laten maken?
Als je had getekend, dan was er weer rust ontstaan. Dan had ik dat op hol geslagen stel waarschijnlijk wel weer onder controle gekregen, was het bedrijf niet naar de kloten gegaan, en had iedereen nu nog een goed inkomen kunnen hebben.
En vooral: hoe heeft wereld met die wetenschap toch nog kans gezien om mij de zwartepiet toe te spelen?
Met dat soort ruis in mijn hoofd moet ik proberen om leuke herinneringen op te halen. Maar ik blijf het proberen.
