Dat is wat de meeste wenskaarten ons toewensen. Goed bedoeld, vanzelfsprekend, maar eigenlijk slaat het nergens op. Waarom zou je in dit soort situaties sterk moeten zijn?
Ik zou dat als een verloochening van mijn lief beschouwen, als ik sterk zou zijn. Ik heb verdriet, nu al omdat mijn lief lijdt, omdat we samen lijden en om wat komen gaat, al weten we niet wanneer dat komen gaat en hoe. En als ik sterk zou zijn, dan zou ik dat verdriet kleineren, en ik zou de betekenis van mijn lief voor mij kleineren. Zij is mijn alles, de basis van mijn leven, en dat wil ik niet kleineren.
Ik voel me helemaal niet sterk en wil me ook helemaal niet sterk voordoen. Als ik aan de toekomst denk, zonder mijn lief naast me, dan voel ik me koud worden, dan wil ik gillen, janken. Dat doe ik zelfs al regelmatig, als ik alleen ben. Het overkomt me op de vreemdste plekken. Wanneer ik bij de wasstraat sta te wachten totdat mijn auto klaar is, of zomaar onder het rijden. Dan voel ik opeens een onstuitbare tranenstroom over mijn wangen.
Dat is geen teken van zwakte. Dat betekent dat ik hopeloos van mijn lief houd, en dat een leven zonder haar geen leven is, maar een nachtmerrie die niet verdwijnt als je wakker wordt.
En als iemand dat zwak van me vindt, dan weet die iemand waarschijnlijk niet wat echte liefde is.