Sinds de laatste crisis maak ik vorderingen. Ik denk dat ik mezelf nu onder controle heb. Daar heb ik weer een trucje voor bedacht; een extra DHZ-therapie. Alleen ik zelf weet wat er in mij omgaat, en alleen ik zelf weet wat me dwars zit, en ik zelf zal daar uit moeten komen. Coby en ik hebben ooit geestelijke hulp gehad van maatschappelijk werkers, psychologen en een haptonoom, en we raakten daar alleen maar meer door in de war, en eindigden met anti-depressiva. Daar hebben we onszelf, zonder therapeuten, weer vanaf geholpen.

Ik heb me, zoals ik eerder schreef, uit de laatste crisis geholpen door mijn huidige leven een soort cijfer te geven. Dat werkte prima, maar daar houd je toch ook een schuldgevoel aan over. Hoe kan ik het nu fijn hebben zonder Coby, de liefde van mijn leven?

Met dat dilemma ben ik weken lang bezig geweest. En ik weet het: “Coby zou graag zien dat je weer gelukkig wordt”, etc. Dat klopt. Dat zou ze inderdaad graag zien; ze heeft me zelfs verteld dat ze me gunde om ooit weer gelukkig te worden met een andere vrouw.

Maar daar heb ik niets aan. Het gaat niet om Coby’s gevoel en ook niet om de mening van anderen. Het gaat om mijn gevoel.

Daar ben ik uit gekomen, met de volgende redenering. Coby en ik zijn 14 jaar samen geweest, en al die tijd waren we dolgelukkig. Zelfs die malle procedures konden daar geen verandering in brengen. Ze vraten tijd, geld en energie, maar het was het waard. De beloning zat iedere avond stralend tegenover me aan de eettafel, vol met babbels en vol met liefde.
Zelfs Coby’s ziekte had op een bizarre manier een positieve invloed op ons geluk. Onze tijd was beperkt. Al in februari 2011 wisten we dat onze tijd samen beperkt zou zijn tot nog maar een paar jaar. Iets dat schaars is is kostbaar en kostbaarheden moeten gekoesterd worden. Dat is gelukt, juist die laatste 4 jaren hebben we intens genoten.

Tot Coby overleed, want toen werd de beloning voor die ellende afgenomen, en waren met terugwerkende kracht al die inspanningen voor niets geweest.

De klap kwam, die in al die jaren was opgebouwd.

Toen besefte ik ook pas hoeveel energie ik in al de jaren heb moeten opbrengen, om de procedures te winnen, geld te verdienen, steeds meer taken in en om het huis over te nemen. Alle inspanningen en zorgen, zijn al die jaren voor mij geweest.

Het laatste jaar deed ik alles, werken, het huis, de was, de tuin, en had daar nog een patiënte bij. Dat deed ik met liefde, ik zou dat met liefde nog tientallen jaren hebben volgehouden, maar dat mocht niet.

Coby is dood, maar ik ben gesloopt, kapot.

Coby heeft recht op verdriet, en dat krijgt ze ook. Maar ik heb na al die inspanningen ook recht op een prettig leven. Een schuldgevoel past daar niet bij, en verdien ik ook niet.

Er is intussen wel een probleempje bij gekomen. Ik begin steeds meer een eigen leven te leiden, met een eigen ritme en eigen voorkeuren.

Daardoor begint Benidorm zijn charme te verliezen. Zonder Coby is Benidorm leeg. De magie is er af. Daar had ik nooit rekening mee gehouden. Tijdens onze vakanties heb ik de basis gelegd voor de beste website over Benidorm en omstreken, in de verwachting dat ik daar “later” met plezier verder aan zou werken. Ik heb daar honderden uren in gestoken. Die website wil ik niet laten vallen, want die begint net een beetje lekker te lopen. Maar ik wil er ook niet met lange tanden aan werken, want ik wil alleen maar dingen doen die ik leuk vind.