“Hij vreet mijn eierstok kapot
Alleen voor haar,
die dot van een mot”
Het is vreemd, maar je gaat zelfs wennen aan het idee. Het wordt een deel van je dagelijkse leven.
Ik doe maar net alsof er een mottenplaag in mijn buik zit. Ik kan ze bijna heen en weer voelen kruipen.
Je hebt alleen geen idee waar die beestjes allemaal heen kruipen, en wat ze allemaal lusten. Dat vetschort mogen ze hebben van me, als ze daar gelukkig mee zijn. Dat scheelt weer een paar kilo, die ik er toch vanaf wilde hebben. Maar onder dat vetschort zitten lichaamsdelen waar ik altijd zuinig op ben geweest, en waar die mormels vanaf moeten blijven.