Omdat ik wèl zin heb om iets te posten, maar nog geen zin heb om iets te schrijven, heb ik één van mijn dierbaarste berichten maar omhoog gehaald.
Wees maar niet bang (waarvoor eigenlijk?), ik heb er geen zin in, ik heb er ook geen motief voor, dit is gewoon hypothetisch dus, omdat de briljante gedachte zomaar spontaan in mij opwelde.
Als ik ooit nog eens personeel aanneem (bij de gedachte krijg ik al behoefte aan een maagzuurremmer en een bètablokkertje extra, maar het moet even), dan plaats ik mijn opdrachten, commentaren en opmerkingen iedere dag om acht uur nul nul, op een daarvoor speciaal op te richten weblog, loekspreekt.nl, loekisdebaas.nl, of iets met koppendicht.xxx of zo.
Waarom?
Nou, sinds ik twaalf jaar geleden ben begonnen met mijn opmerkingen en commentaren op dit blog te plaatsen, ben ik nog niet één keer tegengesproken, ben ik nog niet één keer uitgekafferd, heb ik nog niet één uitpuilend oog gezien en nog niet één opgezwollen wang, heb ik nog niet één keer een eindeloze wartaalwaterval met een vermogen van 239 dB door mijn haren en tegen mijn trommelvliezen voelen beuken, heb ik nog niet één keer een deuk in een bureau getrapt zien worden.
Ik snap nu pas waarom ik bloggen zo leuk vind.
Wat een verademing. Nu weet ik nòg zekerder dat ik hier nooit mee zal ophouden.
