Ze hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk hebben de Groningers een eigen Primark.
Dus nu kunnen daar ook eindelijk een paar van die enge boetiekjes worden opgedoekt. Wegens overbodig, want nu is ook voor de Groningers het Primark uniform beschikbaar.
“Vijfvijfennegentig, en drie voor vijftien piek. Dat kun je toch niet laten lopen, hè? Als je dat doet, ben je een dief van je eigen portemonnee. Al zou je het maar één zomer dragen, dan heeft het zijn prijs al terug verdiend.”
Ook in het hoge noorden zijn daarmee alle gigabedrijven toegankelijk gemaakt, die een paar euro’s goedkoper zijn, òf die voor een habbekrats de grootste rotzooi verkopen die je maar verzinnen kunt.
De Beschaving heeft Groningen bereikt. Het prachtige centrum kan worden afgebroken.
Waarom?
Omdat wij onze werkende klasse een gezond en goed leven gunnen, hebben we vanaf de jaren zestig steeds meer van onze zware, arbeidsintensieve industrie cadeau gedaan aan landen die maling hebben aan fatsoenlijke lonen, veiligheid, werktijden, vakanties, pensioenregelingen en andere arbeidsvoorwaarden.
Want we willen wèl zelf (terecht) fatsoenlijk worden behandeld maar tegelijkertijd hebben we (onterecht) maling aan hoe er wordt omgegaan met de arbeiders in bijvoorbeeld Vietnam, India en China.
Zolang wij maar shirtjes kunnen kopen voor € 3,95 vinden we alles goed wat het werkvolk ver weg wordt aangedaan.
Ons sociale gevoel eindigt bij de grens.
Alles wat aan de andere kant van die grens gebeurt is de ver-van-mijn-bed-show. Zie die stumpers die vluchten voor IS of de Taliban of omdat ze van honger omkomen.
Laten die maar lekker creperen in hun eigen land of in Griekenland. Maar niet hier.
Omdat we uitsluitend aan ons eigen belang denken, hebben we die sloebers verderop opgezadeld met het werk dat we zelf niet meer wilden doen.
Zo zijn onze scheepsbouw, textielindustrie, elektronica-industrie terecht gekomen in de landen die zo lekker goedkoop kunnen leveren omdat de werkers daar nog voor een paar dubbeltjes 12 uur per mogen worden afgebeuld.
Na de zware industrie volgden al gauw allerlei andere producten, meestal omdat in het Verre Oosten nu eenmaal goedkoper kan worden geproduceerd dan hier. Medicijnen en grondstoffen voor medicijnen bijvoorbeeld worden in China gemaakt voor een schijntje van de kostprijs in Europa. En winst moet nu eenmaal spuiten.
Aan de grafische en de agrarische sector wordt nog hard gewerkt en de detaillisten slopen we nonchalant in het voorbijgaan als een soort bijvangst.
Staat iemand er wel eens bij stil dat we zo onze eigen werkgelegenheid cadeau geven aan een het buitenland? Wat we onszelf aandoen met onze tweeslachtige houding? Of wat we onszelf al hèbben aangedaan?
Want we zijn er bijna. Nog heel even en na de laatste grote fabriek wordt ook de laatste kleine winkel gesloten. Nog even en alle winkelstraten zijn leeg, behalve natuurlijk hier en daar een Ierse Primark en een Duitse MediaMarkt.
Dan kunnen wij allemaal een baantje krijgen in de kantoren en magazijnen van Amazon of Aliexpress om elkaars goedkope rotzooi te faktureren en in te pakken.
En dan worden we misschien weer gewoon ouderwets zelf uitgebuit. Dan mogen we ook twee keer per dag 5 minuten plassen.
Dat zou dan ons verdiende loon voor ons grenzeloze egoïsme zijn.
Hoeveel kledingketens waar T-shirtjes minder kosten dan een stuk kaas kan een stad verdragen?
DvhN-commentaar: https://t.co/kcwvbFw0sI#groningen #stad #consument #dvhn— Rob Zijlstra (@zittingszaal14) July 20, 2021
