Revisie 6 december, 12:00
Ik had me voorgenomen om hier voorlopig niets meer te posten. Zeker niet over het verleden en die zogenaamde ‘procedures’, omdat ik daar helemaal klaar mee dacht te zijn.
Maar dat lukt niet als je full time blogs aan het lezen bent die vrijwel uitsluitend met verslagen van rechtszittingen zijn gevuld. Dat verandert niet alleen je kijk op criminaliteit en wetsovertreders, maar je wordt er ook vaker dan je lief is door terug gesleept naar ‘die goede oude tijd’. Ik blijk lang niet de enige te zijn die achtervolgd is met eisen, gebaseerd op lage IQ’s en hoge lastergehaltes.
Het zijn allemaal interessante, vaak droevige en soms ook hilarische verhalen.
Wat me tijdens het lezen te binnen schoot: Het is, volgens de overleveringen, mij gelukt om het hun onmogelijk te maken de zaak uit te bouwen. En daarom ging die zaak blijkbaar naar de bliksem, of nagenoeg naar de bliksem. Niet uitbouwen = afbreken.
Ik begrijp dat niet helemaal. Ze hadden toch al ervaring in het opbouwen van bedrijven? De eerste keer is het moeilijkst. De tweede keer iets opbouwen is altijd veel makkelijker, zeker als je een basis hebt. Je hoeft er zelfs meestal helemaal geen energie in te steken.
Als je het juiste werk kiest, en als je dat werk goed doet, dan krijg je vanzelf meer werk.
En toekomstplannen lagen nota bene ook klaar. Echte plannen bedoel ik dan, bruikbare plannen met zekerheid op succes. Plannen zoals ik vóór die tijd al ettelijke keren had bedacht en uitgevoerd. Meestal tegen de zin in van een krijsende compagnon. En ondanks dat, toch altijd met succes.
Dankzij die eerdere, met succes uitgevoerde, plannen van mij, hoefden zij niets anders te doen dan bij de deur klanten op te wachten.
En dat wachten was dan hùn idee van een zaak uitbouwen. Daarom stortte de boel zo jammerlijk in toen er niemand meer was om fatsoenlijke toekomstplannen te bedenken.
Verstand hebben van je vak is niet genoeg. Om te groeien heb je verstand nodig van de markt en van de hele industrie. En daar heeft nooit iemand belangstelling voor gehad.
Nooit heb ik iemand horen praten over de grafische industrie, de toekomst van papieren producties, of over de mogelijkheden of complicaties van het internet.
Die tijd kun je beter gebruiken om te kaarten en te snoeven over je ‘successen’.
Wat ik jammer vind is dat ze mij nooit schriftelijk hebben laten weten hoe ik dat afbreken voor elkaar heb gekregen. En hoe ik dat vanaf een veilige afstand heb kunnen doen. Met losse handen als het ware.
Voor zo’n brief had ik nog wel een mooi plekje geweten in mijn kantoor. Want het is toch wel een prestatie om trots op te zijn als je het iemand voor de hele duur van zijn leven onmogelijk weet te maken om weer iets op te bouwen.
Maar ja, het waren niet van die schrijvers.
De langste email die ik ooit mocht ontvangen was: ‘We kunnen niet tekenen want de bank ligt dwars’, een week later gevolgd door: ‘Als er niet gauw getekend wordt dan is het einde verhaal’.
Wat voor einde er dan zou komen aan welk verhaal werd er niet bij verteld. Of bedoelde hij daar de zaak mee, misschien? Want in dat geval is hij toch één keer een belofte nagekomen.
Waar was ik gebleven? O ja, dat het jammer is dat ze mij nooit schriftelijk hebben laten weten hoe ik de tent klein heb weten te krijgen.
Want wat zou ik daar trots op zijn.
Ik zou gegarandeerd de rest van mijn leven met een kamerbrede lach op mijn lippen rondlopen.
(Eerlijk gezegd doe ik dat evengoed al. Ik hoef alleen maar aan die Pipo-wagen te denken en aan de vier briljante geesten die dat ‘drama’ hebben veroorzaakt en mijn week kan niet meer stuk.
Of is het de bedoeling dat we de verhuizing naar dat armzalige hondenhok zien als een grootmeesterzet in een schaakspel dat mijn bevattingsvermogen ver te boven gaat? Net als God ‘The Company Doctor moves in mysterious ways’? En de Uitkomst van Het Plan zal het Eens Allemaal Duidelijk Maken? Dan worden de Stripfiguren gescheiden van de eenvoudige stervelingen van vlees en bloed?)
Weet je wat? Ik nodig ze uit om, via het bekende email-adres, de details van hun Masterplan te openbaren. Ik zal dat dan hier integraal Openbaar maken aan De Wereld.
Als bewijs van Hun Integriteit. En van mijn Onnozelheid uiteraard.
Als ze niet op deze uitnodiging ingaan, dan lijkt de Conclusie Overmijdelijk. Dan bestaat er geen Masterplan. Dan is alles wat ze sinds 2002 hebben verspreid Geraaskal in de Stijl van De Grote Onzin Zwetsende Voorganger.
Zal ik een voorspelling doen? ‘Op die Onsin reageru we niet eens!’ ‘Doar goanu wu geen teit an ferspillu.’ ‘Wu hebbu wel iets andurs tu doen’
En dan Hoppa, op volle snelheid naar de klaverjastafel.
