Het spijt me oprecht, maar Nel zal even geduld moeten hebben. Ik probeer van alles; ik heb zelfs de map met negatieven naar beneden gehaald om wat foto’s uit te zoeken om te scannen.
Maar ik ga er zelf aan kapot. Net als na Coby’s overlijden voel ik verdriet en woede tegelijk.
Verdriet om de overlijdens en om de ellende die door de opgeblazen egootjes is veroorzaakt. Woede op die egootjes die die ellende hebben veroorzaakt en op de apostelen die de boodschappen van die egootjes botergeil van sensatiezucht hebben verspreid.
Natuurlijk voel ik daarnaast ook leedvermaak omdat die egootjes gelukkig zichzelf het hardst hebben getroffen.
Ik en woede, dat is nooit eerder vertoond en ik wil dat ook helemaal niet.
Daarom ga ik morgen andere dingen doen om mezelf af te leiden. Of daar ook posts uit voort komen, dan zal morgen moeten blijken.
