Ik vroeg me in mijn vorige post af hoe je de waarheid moet herkennen. En meteen krijg ik van de Telegraaf weer een nieuw voorbeeld voor mijn kiezen.
Zie het Telegraaf-artikel: “Nederlander kan lokroep van gele zonbestemmingen niet weerstaan” dat begint met:
“De Nederlandse toerist is in opperste verwarring over het ’vage’ reisbeleid van de regering. „Curaçao en Bonaire op tien uur vliegen mogen wel, maar de Canarische Eilanden op de helft van die afstand niet?”
(Terzijde: Wat heeft de afstand te maken met het risico op besmetting?)
Beslissingen, beslissingen, beslissingen. Wat moet je doen als het RIVM iets anders zegt dan Andrea en Bart, Robert Jan van Reeuwijk op Tenerife, Lorenzo van Kessel en zijn vriendin Amanda, Jacky Nieuwenhuijzen en Leo Kruf, Koen, Rob, Axanthe, Barbara, Tim, Florine, Sam, Luc en Ilja op de Antillen?
De strekking van het artikel is dat je dan uiteraard naar de ‘wijze adviezen’ van de ervarings-deskundigen ter plekke luistert. Want weet dat RIVM veel? Die zien toch helemaal niet waar de zon schijnt en hoe aantrekkelijk de clubs en bars erbij staan? En bovendien hebben de Nederlanders daar helemaal niemand kunnen vinden met ziekteverschijnselen. Dus is het veilig, veiliger dan Nederland in ieder geval.
Ook Hans Noppers en Maaike Vos (nota bene een oud-shorttrack kampioen, dus als die het zegt, dan telt dat dubbel) hebben met eigen ogen op Curaçao mogen zien dat reisangst onterecht is. „De vlucht is goed geregeld. Alle passagiers zijn negatief getest”.
Dus waarom zouden we dan niet gaan? Weg met het RIVM; fuck de adviezen van Rutte en De Jonge.
En zo komt het nu dat een heel volk lijp wordt gemaakt door kranten waarvan het belang verplaatst is van informatie verschaffen naar clicks genereren.
Want waar ben je allemaal geweest, voordat je op die ‘veilige’ bestemming arriveerde? Hoe ben je naar het vliegveld gegaan? Hoeveel mensen heb je onderweg naar het vliegveld ontmoet, op het vliegveld, en in het vliegtuig, en na de landing op het vliegveld, en in de transferbus?
Gebruik G.V.D. je hersens voordat je je mond opentrekt over die knotsgezellige en o zo veilige bestemming. Misschien ben je zelf wel verantwoordelijk als na jouw aankomst daar de pleuris uitbreekt.
En daarmee ook de krant die met dit soort ‘voorlichting’ het hele beleid naar de kloten helpt!