Drie nummers van het album ‘The Blues Alone’ van één van mijn grote favorieten, John Mayall. De man van wie onder andere Eric Clapton de fijne kneepjes van het vak heeft geleerd.
‘The Blues Alone’ was zijn vijfde album en verscheen in 1967. Het was een bijzonder album omdat Mayall nagenoeg alle instrumenten zelf heeft gespeeld. Het hele album werd dus instrument voor instrument opgenomen. Op het drumwerk na; dat werd bij acht van de twaalf tracks verzorgd door Keef Hartley.
John Mayall is inmiddels 87 jaar oud en treedt nog steeds op, volgens Wikipedia zo’n 120 keer per jaar.
Ik heb hem in het begin van de negentiger jaren één keer live mogen zien optreden, in Vredenburg in Utrecht.
Ik heb de LP twee keer moeten kopen omdat het aantal malen dat je zo’n ding kunt draaien nu eenmaal beperkt is (zoals in deze nummers maar al te goed is te horen). Beide exemplaren heb ik helemaal grijs gedraaid. Tegen die tijd was de LP niet meer leverbaar en heb ik het een jaar of vijftien zonder The Blues Alone moeten redden.
In 1993 vond ik gelukkig de CD bij Virgin in Londen. Ik helemaal blij en tot mijn verbazing (en genoegen) was ik niet de enige in het gezin die hem mooi vond. Hij werd regelmatig gekidnapt en gedraaid door mijn oudste dochter. Helaas was het na een paar maanden gedaan met de gedeelde vreugde, want tijdens één van de kidnappingen raakte de CD spoorloos. Het doosje met de inlay heb ik nog als herinnering.
Dat gebeurde in de tijd dat ze nog haar eigen hersens gebruikte en de verstandhouding tussen ons goed was, heel goed zelfs. Een jaar of tien later besloot ze het denken uit te besteden bij een gezelschap dat gemeenschappelijk beschikte over één hersencel, waarvan lang niet altijd duidelijk was wie hem op welk moment in gebruik had.
Dat betekende het einde van de goede verstandhouding. Zonder er een woord aan vuil te maken werd ik afgedankt.
Jammer, maar zo makkelijk gaat dat tegenwoordig. Een weg terug is er tegenwoordig niet meer. We kunnen alléén nog maar vóóruit. Stilstand of achteruitgang betekent gefaald hebben. En falen is een vernederende afgang. Daarom polariseert de maatschappij ook razendsnel. Een eenmaal gekozen standpunt mag onder geen enkele voorwaarde worden gewijzigd. Daarom worden bij gebrek aan argumenten decibellen en geheimzinnige boodschappen uitgezonden.
Mensen verhuizen nog liever naar een hondenhok dan dat ze een fout toegeven.
