Zaterdag 17 augustus. Eindelijk weer een dagje Amsterdam, onverwacht en erg gezellig. Het is druk in het centrum, maar prettig druk, iedereen lijkt vrolijk vandaag.
Midden op de Dam staat een man bellen te blazen met een touw dat hij steeds in een emmer met sop onder dompelt. Zal dat echt de baan zijn waar hij als kleine jongen van droomde? Ik betwijfel het, maar hij verdient er goed mee, denk ik als ik zie hoeveel mensen er geld voor storten. Dus het is toch nog goed gekomen met hem. Dat zal een hele troost zijn voor zijn moeder.
Een groep mannen die we al eerder hadden gezien, komt langs gerend, vormt een cirkel en begint op vol volume te zingen. Ze hebben blijkbaar iets te vieren, maar wat weten we niet.
Als ze stoppen met zingen horen we andere muziek, een soort Pakistaanse tophit, maar niet geschreven in een jolige bui. Als we er heen lopen blijkt dat dat de componist gelijk had. Een groep triest kijkende oosterlingen legt uit waar het over gaat. Ik hoor er niets van omdat er foto’s staan opgesteld die al mijn aandacht opeisen. Wat kunnen mensen elkaar toch aandoen? Het maakt helemaal niet uit uit welk land of welke streek ze afkomstig zijn, of welk geloof ze aanhangen. Ze zijn slachtoffers in ieder geval. Maar ze hebben wel geluk gehad. Ze leven in ieder geval nog en de foto’s laten zien dat het ook anders met ze had kunnen aflopen. Executies, onthoofdingen, bijlen, zwaarden, mitrailleurs en alle andere spelletjes voor volwassenen, en het speelgoed dat daarvoor nodig is.
Zullen die stammenoorlogen ooit ophouden? Want het zijn stammenoorlogen, die al lang gevoerd werden voordat de eerste heilige boeken werden geschreven. Stel je nou eens voor: God zelf verklaart in een rechtbank onder ede dat Hij helemaal niet bestaat. Zou dat moorden dat uit Zijn naam schijnt te gebeuren dan ophouden? Wedden van niet? Dan gaan ze ongetwijfeld vechten of het wel echt de goede god was, en of Hij misschien meineed gepleegd heeft.
Ik word beroerd van die foto’s. Naar mate ik ouder word, word ik gevoeliger voor ellende. Als je die beelden ziet, dan weet je meteen wat echte ellende is. Daar sta ik dan naar te kijken met mijn pijntje in mijn rug. Ik moet me zielig voelen, wordt mij de hele dag verteld. ‘Dat doet toch pijn? Oud worden is helemaal niet leuk, hè, met al die kwaaltjes?’
Gelukkig denk ik daar anders over. ‘Wees blij dat je oud genoeg bent geworden om ouderdomskwaaltjes te krijgen’, is mijn standaard antwoord, en soms krijg ik gelukkig nog gelijk ook. Dan heb ik een goede daad gedaan.
Meer mensen zouden meer moeten relativeren. We klagen allemaal zo graag, maar hebben we daar ook redenen voor? We zijn allemaal zo zielig, allemaal slachtoffers van die dieven in Den Haag, van de verzekeraars, van het falende zorgstelsel en ga zo maar door. Zelfs van je leeftijd kun je tegenwoordig al het slachtoffer worden. Nee hoor, oud worden is niet leuk. Weet je wat echt niet leuk is? Niet oud worden, dat is pas echt niet leuk. Dat meisje dat vanmiddag in Breda is dood gestoken. Dat kind heeft recht op medelijden. Zij had dolgraag ooit willen genieten van die kwaaltjes waar ‘wij’ medelijden voor vragen.
Wat blijft er over van onze klachtjes als we ons even spiegelen aan anderen, als we even nadenken over wat we hebben. Gewoon even kiezen op elkaar en ruim denken. Dus niet vergelijken met Gooise matrasbewoners, maar even denken aan Pakistan, Afghanistan, Peru, Botswana. Hoe ‘beroerd’ je het in je eigen ogen in Nederland ook kunt hebben, 80% van de wereldbevolking zou altijd dolgraag met je willen ruilen.
En als je oud worden niet leuk vindt, dan ken ik tientallen dierbare overledenen die dolgraag je plekkie zouden overnemen. Dat arme kind bijvoorbeeld.
