29 Augustus 2020, tijd om het verleden af te sluiten

Aangevuld op 21 september 21:30

Spring van blijdschap geen gat in de lucht over de kop van deze post en denk vooral niet: “Hè, hè, eindelijk houdt hij op met dat gezeik.”
Ongetwijfeld zal ik af en toe nog weleens een herinnering ophalen aan die acht of negen seizoenen dat de soapserie GTST op Klompen is opgevoerd. Maar ik hoop dat ik me kan beheersen, dat me geen nieuwe zotternijen of nieuwe invalshoeken te binnen schieten, dat bloggen over ’toen’ vanaf nu beperkt blijft tot af en toe, héél af en toe.
Ik heb leukere dingen om me op te concentreren en ik moet meer tijd besteden aan lieve mensen en minder tijd aan de Nederlandse imitaties van Dzjengis Khan en hun trouwe horde volgelingen.

Wat ik met afsluiten bedoel is dat ik nu een duidelijk beeld heb van alle waarommen en vooral van de houding van alle betrokken personen, inclusief de twee trouwe volgelingen van de wereldveroveraars die ik persoonlijk verwekt heb.
Ik heb het hele verhaal in kaart gebracht en ik heb alle mogelijke conclusies getrokken. Ik weet nu wie wat heeft geflikt en waarom. Dat beschrijf ik hieronder.
En, ik heb het al eerder geschreven: ik moet helemaal niets bewijzen. Wat een ander hier van vindt dat interesseert me geen lor. Ik wil zelf wéten, ik wil begrijpen. En dat heb ik bereikt; ik weet, ik begrijp. Wat niet betekent dat ik begrip voel. Integendeel!
Maar in mijn hoofd ben ik er klaar mee en omdat ik nu alles in kaart heb gebracht, heeft erover schrijven geen zin meer. Want schrijven doe ik overwegend om mijn gedachten te ordenen. Wat GTST op Klompen betreft valt er niets meer te ordenen.

Waarom de Grote Veroveraars aan hun Oorlog begonnen, dat is inmiddels bekend. Dat heb ik ook al meerdere malen beschreven, dus dat hoef ik hier niet nog een keer te doen.
Ik kan hooguit nog een beetje olie op het vuur gooien met: Iedereen wil graag ergens in uitblinken. We willen allemaal meer hebben en vooral meer zijn dan een ander. Als dat niet lukt, als dat niet in je zit, als je daar de capaciteiten voor mist, dan wordt de trukendoos opengetrokken. Dan gaan we maar doen alsof we iets kunnen, dan gaan we na afloop de prestaties van een ander claimen, we gaan onszelf wijsmaken dat we die ander kunnen missen, we gaan doen alsof we een soort bedrijvendokter zijn.
Maar als je dat dan opeens waar moet maken, omdat ‘die ander’ zich terug trekt, wat dan? Dan zit je met een vet probleem, waar je je toch, ongeacht de gevolgen, uit moet zien te liegen.

En ook hun amorele mentaliteit, de reden waarom ze nooit schuldgevoel of schaamte zullen voelen over hun smerige acties, is helder voor me.
Schuldbesef zit niet in hun basispakket, ze leven met het simpelste motto dat mogelijk is: “Wat wij doen is Goed, wat anderen doen is Slecht. Wie dat niet begrijpt krijgt een grote bek, en alles is toegestaan om het te bewijzen”.
Als ze geflitst worden, dan komt dat niet doordat ze als een idioot hebben gereden, nee dan is dat de schuld van de flitsmaffia.

Op de zelfde manier gingen ze om met het bekende Art. 2:207C BW Boek 2 probleem waardoor de notaris de akte niet kon opstellen.
De betalingen die ik had ontvangen hadden ze niet uit hun eigen zak betaald, maar waren afkomstig van mijn eigen bedrijf. Ik was betaald met geld dat uit mijn eigen zak was gejat. Niet zij, maar ikzelf had de overname betaald. En dat kan natuurlijk niet; al dachten zijzelf daar heel anders over.
Ik had ze vooraf al gewaarschuwd dat ze me, hoe dan ook, via hun eigen B.V. moesten betalen, maar daar moet je natuurlijk niet op letten. “Dat bupaole we selluf wel.”

Als je een probleem veroorzaakt, dan lost ieder mens met een beetje fatsoen dat ook zelf op. Zij niet, want daarmee geef je toe dat je een fout hebt gemaakt. En dat is onmogelijk, want zij maken immers geen fouten.
De oplossing die de notaris voorstelde was uiteraard dat zij de daardoor ontstane schuld aan mijn bedrijf zouden aflossen. Dat kon natuurlijk niet, want daarmee zouden ze toegeven dat ze een fout hadden gemaakt. Dus begonnen ze maar te brullen dat ik die betalingen maar moest terug storten om hun probleem op te lossen.
Ik kan zelfs de gedachtegang achter die ‘logica’ uitleggen. Zij hadden immers de zaak opgebouwd? Dat vonden zij in ieder geval, want zij hadden het werk gedaan. Zij hadden toch de orders aangepakt en zij hadden toch de vakken gevuld?
En daar draait ondernemen toch om? Werk aanpakken en van negen uur tot half vijf een beetje opmaken en scannen?
Dus het was helemaal niet mijn geld, het was hun geld dat ik had ontvangen.
Hoe kon die gekke notaris dan zeggen dat zij dat geld moesten terug betalen? Daar begonnen ze dan ook niet aan, dat moest anders. Kom nou!

Dat zelfde gebeurde met alle complicaties die tijdens en ná de overname boven water kwamen. En dat waren er heel wat omdat ze nu eenmaal geen idee hebben van bedrijfsvoering, boekhouding, rechten en wetten.
Alle deskundigen konden zeggen dat zij die complicaties hadden veroorzaakt maar er werd consequent van mij geëist dat ik ze moest oplossen, zoals vóór die tijd consequent werd verwacht dat ik hun ‘briljante ideeën’ wel even zou uitwerken en uitvoeren.

Het BTW probleem: hun schuld, maar het werd bij mij neergelegd zonder er een woord aan vuil te maken. Ze waren van vroeger niet anders gewend, en gingen er blijkbaar blindelings van uit, dat ik daar gewoon mee zou doorgaan.
De verantwoordelijkheid voor alle jaarverslagen in de ‘overgangstijd’, inclusief alle rotzooi die ze daarin hadden veroorzaakt met hun onbenullige aanpak, werd op de zelfde manier bij mij gedeponeerd. Zij hadden het bedrijf al drie jaar ‘geleid’ stond nadrukkelijk in het contract, maar toch werden de jaarverslagen ijskoud op mijn naam gezet. Met een dreigement erbij ‘dat de overname niet zou doorgaan als ik weigerde om de verantwoordelijk voor de jaarverslagen te nemen.’ Nota bene zonder dat ik die jaarverslagen mocht controleren.
Zo kan ik praktisch eindeloos doorgaan. Blunder op blunder werd begaan, rot streek na rot streek werd uitgehaald, en alle gevolgen werden op mij afgewenteld. En als ik dat niet accepteerde, nou dan zou ik ze van een andere kant leren kennen.
Zelfs hun belachelijk hoge inkomen in die overgangsperiode was in de boeken niet terug te vinden, omdat hun namen er helemaal niet in werden genoemd.
Hun inkomen was gewoon verstopt in één verzamelpost ‘Beheervergoedingen’, waarmee werd gesuggereerd dat hun deel was uitbetaald aan de enige twee beheerders die in het jaarverslag werden genoemd.
Als ik die jaarverslagen had ondertekend dan hadden ik en mijn ‘partner’, dus mogen opdraaien voor hun inkomstenbelasting en voor de BTW over ruim zeshonderdduizend Euro management fee waar die geniale ‘bedrijvendokter’ even geen erg in had gehad.
Lullo mag blij zijn dat ik hem daar voor heb behoed. Maar dat beseft hij helemaal niet. BTW, management fee, wat is dat?
Voortdurend moest ik op mijn hoede zijn voor misselijke aanvallen, in mijn rug, die allemaal als doel hadden om mij op te zadelen met de financiële gevolgen van hun boekhoudkundige gestakker.

De houding van het publiek is een heel ander verhaal. Hoe dacht het publiek over die rot streken? Die vraag heeft me jaren bezig gehouden.
Is het publiek alleen maar onnozel geweest en hebbben ze alle praatjes voor zoete koek geslikt of besefte het publiek wel degelijk wat voor kolerestreken er geleverd werden?
Wat heeft het publiek altijd te horen gekregen van de Veroveraars? Een correcte weergave van alle nederlagen, afwijzingen en vernietigende commentaren op hun ‘prestaties’? Want niets, letterlijk helemaal niets is ooit in hun voordeel afgelopen. Alle wilde plannen zijn uitgedraaid op flaters, kostbare flaters.
Of is het publiek om de tuin geleid met verhalen over sensationele overwinningen, of juist schandalige rot streken van mij waardoor de rechters zich in de luren hebben laten leggen?
Die twee mogelijkheden mogen we zeker niet uitsluiten. Het is tenslotte ook mijn schuld dat de tent na mijn vertrek met een pleurisgang naar de bliksem ging. Dat deed ik zomaar, met losse handen. Als je de juiste toverspreuken maar weet, dan heb je binnen een paar maanden alle klanten weg gevaagd.

Maar een andere mogelijkheid is natuurlijk dat de fanclub misschien zelfs actief heeft meegewerkt aan die kolerestreken.
Sensatiegeilheid zal ongetwijfeld wel een rol hebben gespeeld, maar het kan geen doorslaggevende factor zijn geweest. Want als het alleen maar daarom ging dan hadden ze beter mijn kant kunnen kiezen.
Iemand keer op keer horen schreeuwen dat ze me wel even een lesje zullen leren, gevolgd door geknor “Laat dat maar aan mij over. Dat regel ik wel even”, zal één keer veelbelovend klinken, maar als dat consequent wordt gevolgd door even smadelijke als kolderieke nederlagen, dan moet de lol er toch wel een keer vanaf gaan. Lijkt mij. Tenzij je een liefhebber bent van ouderwetse slapsticks natuurlijk.
Of als jou een heel andere uitslag is verteld uiteraard.

Ieder kind kan bedenken dat het heel wat spannender is om voortdurend op je hoede te moeten zijn voor al die kinderlijke aanvallen, en om iedere keer die aanvallen weer te moeten afslaan.
Hoe kinderlijk onbeholpen die aanvallen ook waren, ze moesten worden afgeslagen met grote-mensenargumenten. Want rechters, advocaten, accountants, notarissen zijn nu eenmaal geen kleine kinderen; dat zijn grote mensen en die moet je ook grote-mensenargumenten bezorgen, met een uitleg in grote-mensentaal.
Daarom liep hun logica daar ook steevast spaak. Geen enkele berekening, geen enkel door hen zelf aangeleverd argument, ‘feit’ of waarneming heeft ook maar de geringste invloed gehad in de procedures. Stuk voor stuk, en het waren er nogal wat, werden ze na lezing direct terzijde geschoven als ‘niet van toepassing’, ‘onjuist’, ‘moet berekend worden door een deskundige’, ‘niet relevant’, etc.

Wat moet een rechter bijvoorbeeld met ‘informatie’ als “Mijnheer leeft in weelde terwijl mevrouw moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen”, of “En dan schijnt mijnheer ook nog € 3.500,- per maand belastingvrij te verdienen”.
Kleuterverhalen, bij elkaar gesprokkeld door iemand zonder ook maar de minste kennis van boekhouding en belastingen.
En dan het allerhoogste hoogtepunt, wat de genadeslag had moeten zijn, de climax, het moment suprême, de grand finale van het vlammende betoog: “Dan reed Mijnheer ook nog in een auto van de zaak, twee auto’s zelfs, en hij ging meerdere keren per jaar op vakantie op kosten van de zaak. Wat moeten we daarvoor meenemen in de berekening van zijn inkomen? Toch minstens tweeduizend euro per maand.”
“Ja maar, dat is allemaal op de rekening courant geboekt.”
“O”.
Case closed. Op dat moment hadden we de hele kwestie kunnen afsluiten. Alles wat daarna nog is gedaan, was volslagen zinloos.
Hoeveel verstand heb je, hoeveel kennis heb je van administratie, van belastingwetten en van ons rechtssysteem als je denkt dat dat soort onzin iets betekent in een procedure?
Maar goed; je wordt opgezadeld met dat soort onbenulligheden en hoe dan ook moet de verdediging serieus worden aangepakt. Want het laatste dat je wil is een rechter die moet kiezen tussen twee kakelende kippen. Eén is al te veel.
En dat kan lastig zijn, zeker als je andere dingen aan je hoofd hebt, zoals een echtgenote die in die zelfde periode moest worden bijgestaan in een gevecht tegen een dodelijke kanker.

Wat dacht de fanclub bij al die acties?
Wat vonden ze er bijvoorbeeld van toen twee keer dringend (en oliedom) werd geadviseerd om vooral niet akkoord te gaan met een toch al zo moeizaam overeen gekomen alimentatie? (En wat bezielde het college in vredesnaam om haar wijs te maken dat ze recht had op méér, véél méér? Zonder enige kennis van administratie en vooral zonder enige kennis van het verschil tussen een v.o.f. en een b.v., met statutair vastgelegde beheervergoedingen, rekening courant verhoudingen, etc. Er is in een b.v. helemaal geen mogelijkheid om zomaar meer geld op te nemen dan statutair is vastgelegd. Lees de kranten. Iedere week wordt wel een rechtszaak gevoerd tegen lieden die het ook niet begrijpen. Directeuren van woningcorporaties bijvoorbeeld die zichzelf met schijnargumenten of boekhoudkundige trucjes verrijken en denken dat ze vervolgens zomaar kunnen gaan stilleven in Spanje).

Of wat dachten de trouwe volgelingen toen er door de hoofdrolspelers drie waardeberekeningen van mijn bedrijf werden gepresenteerd? Drie berekeningen die waren gebaseerd op de zelfde onderliggende cijfers, balanspositie, de winst over de laatste drie jaren en de te verwachten winst in de komende drie jaren.
Gewoon een standaard goodwill-berekening die iedere goede boekhouder in een paar uurtjes kan maken.
Als de zelfde berekening drie keer door de zelfde club wordt aangeleverd, dan zou je drie keer de zelfde uitkomst mogen verwachten. Onder normale omstandigheden.
Maar, zoals iedereen weet, was die uitslag niet iedere keer het zelfde. In tegendeel, de laagste berekening kwam uit op € 9.000,-, terwijl de hoogste bijna € 400.000,- opleverde. Vierenveertig maal zoveel als de laagste berekening.
Als de zelfde groep mensen drie totaal verschillende berekeningen presenteert, dan moeten minstens twee van die berekeningen vervalst zijn.
Als vervalste cijfers worden gepresenteerd als ‘bewijsmateriaal’ voor procedures, dan is dat in de normale grote-mensenwereld ordinaire Valsheid in Geschrifte.
In hun wereld niet, daar moet zoiets gewoon kunnen. Met die drie verschillende berekeningen konden immers alle problemen uit de wereld worden geholpen. En “Wat wij doen is altijd Goed”.
Zij zelf (namen ze heel onnozel aan) konden met de laagste berekening in de hand de zaak voor een habbekrats van me overnemen (wat ook daadwerkelijk geprobeerd is, maar waar ik uiteraard tot hun grote woede niet intrapte); ‘het slachtoffer’ had, op basis van de hoogste berekening, in hun optiek recht gehad op de helft van € 400.000 en met de middelste berekening als basis kon het zelfde slachtoffer een beestachtig hoge alimentatie eisen. Wat kan daar nu fout aan zijn?
Zo simpel kunnen mensen denken.
Waarom de rechters daar anders over dachten en waarom die berekeningen direct de prullenmand in gingen, daar zijn ze nu waarschijnlijk nog steeds verbijsterd over. Wat een Onrecht! Waarom mag je geen tegenstrijdige cijfers inleveren? Waarom word je niet gewoon geloofd als je idiote tegenstrijdige verhalen als ‘bewijsmateriaal’ inlevert?

En dat is niet de eerste en ook niet de enige keer geweest dat er ‘creatief met de waarheid is gespeeld’ om maar te winnen.
Tijdens en ná iedere procedure werd er voortdurend gegoocheld met cijfers en data, in wanhoopspogingen om de situatie in hun voordeel te verminken.
Want zij mogen zomaar naar hartenlust officiële cijfers veranderen, desnoods waar een rechter bij staat. Ze hebben zelfs geprobeerd om de boekhouding te veranderen nadat de notaris die blunder met de betalingen had geconstateerd. Sjoemelen in een administratie, een doodzonde bijna.
Maar zij mogen dat, want wat zij doen is Goed, en alleen maar bedoeld om het Kwaad te bestrijden.

Het bizarre, het krankzinnige zelfs, is dat wat de uitkomst van de rechters ook mag zijn, de mening van het sensatiegeile publiek wordt er geen seconde door aangetast.
Ook al vegen de rechters alle zotte argumenten, alle adviezen en alle bijbehorende eisen hinnikend van het lachen van tafel en blijken de helden van het verhaal dus prutsers en leugenaars te zijn, in de ogen van het publiek blijven ze helden die juichend worden binnen gehaald na hun afgang.
Een afgang bovendien die het slachtoffer een vermogen heeft gekost.

Wat ik nog steeds niet begrijp is met welke motieven iedere keer weer die zinloze gang naar de rechter werd gemaakt.
Want zelfs àls ze had gewonnen, dan had ze minder overgehouden aan dat avontuur dan wat in het laatste convenant stond. Dat convenant dat ze alleen maar hoefde te ondertekenen om € 1.125,- per maand te onvangen.
Alleen de eerste rechtszaak had haar in theorie wat winst kunnen opleveren. Maar ná het verlies van die eerste rechtszaak kon ze er alleen maar op achteruit gaan. Er viel toen niets meer te winnen, en toch moest en zou er geprocedeerd worden.
De reden: Redeloos gekrijs, durf ik te wedden, zonder ook maar enige logische ondergrond.

Iedereen moet op de hoogte zijn geweest van alle leugens en alle rot streken. Want als die ‘geniale ideeën’ voortdurend op de zaak werden uitgekraamd tegen iedereen die in hun buurt kwam, dan moet dat ook in de privé omgeving zijn gebeurd.
En iedereen met een normaal functionerend stel hersens weet dat dat soort handelingen vèr over de grens van het toelaatbare gaat. Iedereen wist dus dat ze bezig waren met ordinaire, onfatsoenlijke en illegale handelingen met geen ander doel dan mij te belazeren.
En iedereen vond dat prima.
Iedereen zat in het complot, inclusief mijn eigen nakomelingen. Een andere conclusie is niet mogelijk.
De hele kliek, inclusief mijn nazaten, is verantwoordelijk voor dat drama. Omdat ze zich gek hebben laten maken met verhalen, waar geen zinnig mens met een heel klein beetje verstand van de materie in zou zijn gelopen.
GTST met een hoog Jordaan-gehalte.

Want dat is de reden waarom ik in ballingschap werd gedreven, en waarom ik nooit een fatsoenlijk argument te horen kreeg, in die zeldzame gevallen dat er een discussie had kunnen ontstaan.
Daarom werd ik iedere keer afgepoeierd met een eindeloze reeks idiote dooddoeners en onbegrijpelijke cryptische wartaal, waarvan ik al een keer een overzicht heb gegeven in een post.
Dat gebeurde omdat er geen argumenten te bedenken waren omdat iedereen wist dat ik gelijk had.
De hele fanclub, inclusief mijn nazaten, heeft dus kilo’s boter op het hoofd en iedereen zou zich kapot moeten schamen.

En iedereen is zich daarvan bewust. Want als het hele stel, daders en fanclub één eigenschap gemeen heeft, dan is dat assertiviteit.
Iedere kleinigheid die ooit hun irritatie opwekte, hoe onbeduidend ook, was altijd een aanleiding voor een grote bek. Toen er nog argumenten waren te bedenken, hoe absurd die ook altijd mochten zijn, kreeg ik er bij het minste of geringste onherroepelijk genadeloos van langs.

Toen de argumenten op waren, werden er nog wat pogingen gedaan om me met laffe trucs, weer van een kleuterklasjesniveau, op te lichten. En toen die ook uitgeput waren viel er een stilte die alleen onderbroken werd door mijn berichten op dit weblog.
Nooit heb ik na die laffe pogingen nog iets mogen vernemen van de hoofdrolspelers.
Wèl van de fanclub, één keer in de vorm van die brief waarin de hele geschiedenis in enkele regels werd vervalst, en een paar keer werd ik door mijn nazaten verwend met Delphiaanse cryptische wartaal.
Afgezien daarvan hield iedereen zich zorgvuldig schuil in hun holen.

Daar heb ik al die tijd aandacht aan besteed omdat het me nodig leek om de waarheid duidelijk te maken. Terwijl ze al die jaren net zo goed op de hoogte waren van de waarheid als ik zelf.
Of wellicht waren ze zelfs nog beter op de hoogte dan ik.
Want hoeveel ‘slimme plannetjes’ zullen De Veroveraars nog méér hebben bedacht die nooit zijn uitgevoerd, maar die wel triomfantelijk in de wijde omgeving werden rond gebazuind als bewijs van hun superieure geesten?
Want dat was het enige waar ze echt goed in waren: zelfverheerlijking en een grenzenloze overtuiging van hun briljante inzicht in alles, Hun Enige & Waarachtige Waaheid, die dan ook als rechtgeaarde Mokummers met honderden decibellen tegelijk de wereld in werd geslingerd en waar geen enkele flater verandering in kon brengen. Tegenslagen werden nooit veroorzaakt door stommiteiten. Tegenslagen werden veroorzaakt door rot streken of fouten van anderen, desnoods werd een willekeurige voorbijganger aangewezen als boosdoener. Onder alle omstandigheden bleef Hun Blazoen onbesmet. En Hun Inzicht Briljant.
Door dat Briljante Inzicht stroomde ook een Eindeloze Reeks Waarheden over Hun Lippen alsmede een Oneindige Hoeveelheid Geniale Ideeën voor Nieuwe Bedrijfsactiviteiten. “We gaan webhosting doen”, We gaan een tijdschrift beginnen”, “We gaan een weblog beginnen”. Erover blaten ging prima, maar uitvoeren was altijd een ‘dingetje’. Op één ‘briljant idee’ na dan, die fantastische webshop en die had beter ook nooit uitgevoerd kunnen worden. Dat had mij veertigduizend ouderwetse guldentjes gescheeld, want ik was democratisch, zonder enige inspraak van mijzelf, aangewezen als hoofdsponsor.

Ik lijk wel gek dat ik daar al die jaren energie in heb gestoken.
(Hoewel ik moet toegeven dat ik heb genoten van het inpeperen van al die idioterieën.)