Ik heb me de laatste dagen, de laatste week eigenlijk, door en door rot gevoeld. Door de pijn, het onvermogen om stukjes te kunnen lopen en door een denkproces dat ik voor een volgende post bewaar. Nachten lang heb ik wakker gelegen en me zelfs afgevraagd of ik nog wel geïnteresseerd ben in het leven; of ik nog wel zin en energie heb om in de zoveelste toekomst te steken.
Eerlijk gezegd heeft mijn publiek ook wel iets toegevoegd aan dat negatieve gevoel.
Van enkele bezoekers weet ik alle details, inclusief straat en huisnummer, van andere weet ik alleen de woonplaats, en van enkele weet ik niet meer dan dat het vaste bezoekers zijn, soms wel drie tot vijf keer per dag, als ik iets treffends heb geschreven. Dat zegt in ieder geval iets over de roedel waar ze deel van uitmaken.
Soms vind ik het fijn dat ik trouwe bezoekers heb, maar soms heb ik gevoel dat ik omringd ben door hyena’s, die op de loer liggen om me te betrappen op een fout, waar ze ‘iets ‘mee kunnen’. Dat laatste gevoel had ik nu. Niet omdat ik daar bang voor ben, maar vanwege het karakter dat daarvoor nodig is. Dat geldt eigenlijk ook als ze met de beste bedoelingen op bezoek komen.
Ook dan is die houding op zijn minst slap te noemen.
Laat zien wie je bent, en kom openlijk uit voor je mening, in plaats van die alleen maar veilig in besloten kring te uiten. In je elleboog. als het ware.
Toon een beetje karakter. Dat doe ik ook. Al 11 jaar lang heb ik openlijk mijn mening gegeven, en heb ik openlijk voorspeld wat er zou gaan gebeuren. Met het risico dat ik daardoor genadeloos op mijn gezicht zou zijn gegaan, als ik had verloren.
Gisteren kwam er verandering in mijn dip. Ik heb een epidurale prik gekregen, sacraal voor de liefhebbers van details. Afwachten of en wanneer er iets gebeurt.
Gelukkig, ook als die prik geen effect oplevert, is gisteren mijn humeur hersteld. Ik weet nu weer dat er redenen zijn om te genieten van het leven. Sommige mensen zijn in staat om met een paar blikken en een paar welgemeende opmerkingen het hele wereldbeeld te herstellen.
