Vandaag heb ik weer eens een therapeutische wandeling gemaakt in het Larserbos; net als vorig jaar op deze dag. Toen liep ik er met een mengeling van verdriet om Coby en boosheid om het verleden.

Het verdriet is er nog steeds. Ook tijdens de wandeling liep ik constant herinneringen op te halen aan alle wandelingen die ik met Coby heb gemaakt. En denken aan Coby roept verdriet op; dat zal nooit veranderen.

Maar gelukkig is de boosheid weg geëbd. Die is veranderd in leedvermaak. Leedvermaak om wat mensen zich zelf kunnen aandoen. Wanhoopspogingen om de egootjes te redden, die door pure domheid allemaal resulteerden in debâcles.

Dat ik verdriet en boosheid tegelijk kan voelen, dat weet ik al een fiks aantal jaren; maar de combinatie verdriet en hilariteit is nieuw voor me. Ik knapte er zowaar van op.

Ik kan niet zeggen dat het kwaad zichzelf altijd straft; want dan zou de wereld er heel anders uitzien. Maar in dit geval gaat het spreekwoord zeker op.

Helaas geldt dat, in dit geval, ook voor een ander spreekwoord: De goede mensen gaan het eerst.
Maar elk nadeel heb zijn voordeel, sprak Cruijff. Als de goeden het eerst gaan, dan gaan de slechten het laatst. En er is iemand die ik van harte een heeeel lang leven toewens. Als je jezelf tot levenslang in een open inrichting veroordeelt, dan moet dat leven ook wel echt lang zijn. Anders is die straf de moeite niet waard.