Dokters zijn ook maar mensen, met alle mogelijke menselijke zwakheden. Mijn eigen huisarts rookt zelfs. Tot grote ergernis van ongeveer 30% van de dorpelingen. Daar trekt hij zich niets van aan en rookt overstoorbaar verder. Die menselijke zwakheid maakt hij daarmee in mijn ogen méér dan goed met een roestvrij stalen standvastigheid.
Dat is niet eens zijn enige zwakheid, hij maakt ook fouten, wat hem in mijn ogen nòg menselijker maakt. Ik ben gek op mijn dokter, al ben ik voorzichtig met aanbevelen, want ik wil niet wegens een fout van hem ooit worden veroordeeld door het gepeupel wegens medeplichtigheid. En met het gepeupel moet je tegenwoordig héél, héél, héél voorzichtig zijn nu op iedere Facebookhoek en naast ieder Twitternest een digitale schandpaal staat opgesteld. Wat dat betreft zijn we weer helemaal terug in de Middeleeuwen. Het volk eist voortdurend gerechtigheid en als de Hoge Heren dat niet leveren, dan zorgen we er zelf wel voor.
Als een bouwvakker een fout maakt, dan moet er een nieuwe plank worden gezaagd, of in een enkel geval stort een balkon of parkeergarage ter aarde. Soms wordt een transformatorhuisje vlak voor een huiskamerraam geplaatst of zo. Slecht voor de reputatie van de betrokkenen, maar goed voor de krantenomzet, dus er is altijd wel iemand die er baat bij heeft en uiteindelijk weten we niet eens of zo’n fout geld heeft gekost of juist heeft opgeleverd.
Als een dokter een fout maakt, dan kan iemand een ontsteking oplopen, of met een verkeerde pil naar huis worden gestuurd. Soms gaat zelfs iemand dood door een fout van de dokter. Dat is sneu, maar zelfs daar kan ik niet boos om worden. Waar gehakt wordt vallen spaanders, waar geopereerd wordt vloeit bloed.
Ook mijn dokter heeft een fout gemaakt, door zich een jaar lang vast te klampen aan een foute diagnose. Van die fout ben ik het slachtoffer, want door die verkeerde diagnose heb ik een verkeerde therapie gekregen. Daardoor is de schade groter geworden, en de pijn erger. Neem ik hem dat kwalijk? Nee hoor, absoluut niet. Ik ga volgende week of zo wel een keer op bezoek voor een evaluatie, maar die blijft gezellig. Hij verdient geen standje. Als hij iets verdient is het een standbeeld voor wie hij is en voor hoe hij altijd klaar staat voor zijn patiënten. Er komt alleen een krasje op dat standbeeld, maar wat mij betreft aan de achterkant, ergens onderaan waar het niet opvalt.
Maar goed. De huidige situatie: Onderin mijn rug heb ik een gevoel of er een slagersmes in is gestoken dat bij iedere beweging zenuwen doorklieft. Als ik niet beweeg voelt het aan als een ontstoken wortelkanaal, uitstralend naar mijn bovenbenen. Ter compensatie is de huid van mijn benen doof, gevoelloos. Mijn onderbenen en voeten daarentegen tintelen voortdurend, net of er overal spelden in zijn gestoken.
Er is een röntgenfoto gemaakt. Daarop ziet mijn wervelkolom eruit als de ruïne van een Middeleeuwse wachttoren, met aangroeisels en leeg gelopen voegen. Daar ergens tussenin loopt een buis waarin de leidingen liggen die zorgen voor de communicatie tussen hersens en de rest van het lichaam. Waarnemingen gaan omhoog, commando’s naar beneden. Die leidingen maken er een bende van. Mijn hersens geven bijvoorbeeld een opdracht: linkerbeen optillen en 20 cm recht vooruit weer neerzetten. Wat mijn linkerbeen met die opdracht doet is een verrasing. Als het goed geluimd is, dan gaat het min of meer 20 cm vooruit, maar het kan ook uit eigen beweging 15 cm naar linksvoor gaan, of 40 cm schuin naar rechts. Het leven zit opeens vol verrassingen en omdat ik nergens heen moet kunnen die verrassingen nooit tegenvallen.
Het doet me een beetje denken aan ‘vroeger’. Toen konden mijn hersens ook commando’s geven waar door het personeel nooit naar werd geluisterd. Maar toen kostte dat altijd een vermogen, en nu is het gratis.
Die leidingen zijn niet zichtbaar op een röntgenfoto, dus is er vrijdag een MRI scan gemaakt, waarvan ik aanstaande donderdag de uitslag krijg. De voorlopige conclusie staat in de brief aan mijn huisarts kort en bondig omschreven als forse lumbale spondylose en facetartrose, verdenking kanaalstenose. Dat klinkt toch als spannende verjaardagscadeaus? En dan moet ik nog 2 dagen wachten op het uitpakken.
Waarom schrijf ik dit? Die pijn is lastig, maar er zijn ergere dingen. Dus dat is niet de moeite waard om over te schrijven.
Maar wat me steeds meer begint te boeien is het verouderingsproces dat in mijn lichaam aan de gang is. Zeker dit onderdeel van dat verouderingsproces. Wat gebeurt er in mijn lichaam? Waarom gebeurt dat? Wat kan eraan gedaan worden? Is bij wijze van spreken een pilletje of een prikje genoeg? Of is er een pittige operatie voor nodig? Of iets daar tussenin? Kan er wel iets aan gedaan worden? De orthopeed keek zorgelijk, maar wat betekent dat? Ze gaf me zelfs een paar aandachtspunten, in de trant “als xxx gebeurt, dan moet u DIRECT bellen! Niet afwachten!” Zo’n waarschuwing is als een spannende film. Wat gaan ze doen als xxx gebeurt? Het is jammer dat ik niet weet hoe ik dat voor elkaar kan krijgen anders zou ik zelf xxx’je spelen.
Maar ook zonder xxx: Als er niets aan kan worden gedaan, wat wordt dan het vervolgtraject? WMO? Hulp in de huishouding? Voorzieningen?
ik vind het leuk om nu al te beginnen met schrijven, juist omdat er nu nog niets bekend is. De enige zekerheid die ik nu heb is onzekerheid. Ik heb niets te verliezen; het interesseert me zelfs niet of ik op een racefiets eindig of in een rolstoel. Ik heb een vriend en twee vriendinnen die afhankelijk zijn van rollend materieel en die zijn niet ongelukkiger dan mijn mobiele vrienden. En ik weet van 2 jaar jaar geleden dat ik me ook prima kan amuseren als ik niet op mijn eigen benen kan staan. Zolang het hoofd maar in orde is, vind ik alles best. Het lichaam is niet meer dan een stuk gereedschap. Alleen die pijn moet weg. Ik slik me suf aan Oxycodon plus Ibuprofin, en evengoed wordt de pijn iedere dag erger. Slapen lukt alleen met Temazepam die ik moet wegspoelen met 2 whisky’tjes, en dan slaap ik evengoed niet langer dan een uurtje of 3. Maar daar weet de dokter vast wel iets op.
