Na al het geschreeuw van De Donald is zo’n rustig verhaal van Biden een verademing.
Maar hoe weet je nu eigenlijk wat de waarheid is? Wie oprecht is? Wie meent wat hij zegt? Wie gelijk heeft?
Dat heb ik in ieder geval geleerd in de laatste twintig jaar. Dàt heb ik er tenminste aan over gehouden.
Wie alleen maar schreeuwt, wie alleen maar volume produceert, wie geen concrete argumenten weet te leveren, wie alleen maar beschuldigingen om zich heen strooit zonder er ooit bewijzen bij te leveren, wie alleen maar zo hard mogelijk om zich heen schopt, heeft altijd ongelijk.
Of het nu een weg gestemde president is, of een ‘zelfbenoemde bedrijfsopbouwer’, of een dochter.
Ze proberen niet hun gelijk te bewijzen tegenover de hele wereld of tegenover de tegenpartij. Dat kunnen ze ook niet, want ze weten zelf ook wel dat ze ongelijk hebben. Want daarom schreeuwen ze zo, daarom maken ze zo’n herrie, daarom trappen ze om zich heen, daarom vervallen ze in onbegrijpelijk geraaskal.
Het gebral, de dreigementen, het inschakelen van advocaten, zelfs de orakeltaal gebeurt alleen maar om het imago te redden bij de achterban.
Mijn advocaat had gelijk toen hij het ‘tribunetaal’ noemde.
Die mafketel in Het Witte Huis die weigert zijn verlies te accepteren stuurt met zijn geschreeuw aan op een revolutie.
