Nu we het toch over psychische aberraties hebben: Bij een flyeractie van de PVV in Heerlen is één verwarde persoon aangehouden. Alle andere mochten gewoon doorgaan met flyeren. Dat is zo mooi van Nederland. Hoe verward je ook bent, je mag bijna altijd gewoon je mening op papier zetten en in de handen drukken van argeloze voorbijgangers.
Voor het eerst sinds Coby’s overlijden kan ik ontspannen; ik hoef niet constant mezelf af te leiden om een instorting te voorkomen. Niets moet, en er komt dan ook helemaal niets uit mijn handen. Er zijn nog wat klusjes in en om het huis te doen, maar die kunnen wachten. Ik heb zelfs geen zin om over dat malle verleden te schrijven.
Özcan Akyol bezoekt meneer de Koning die van mening is dat integratie pas geslaagd is als migranten zich hier laten begraven en als ze het Wilhelmus kunnen zingen.
In zijn jeugd en na zijn pensionering was mijn vader, zowel te voet als te fiets, een sportief baasje. Toen hij 85 jaar oud was, fietste hij in tochten van 200 km nog met de ‘gewone’ mannen mee. En in 2003, toen hij al negentig was, rende hij in de Zeebodemloop nog 8 km. Helaas heb ik niet meer dan één foto gevonden van wielerwedstrijden waar hij in zijn jeugd aan mee heeft gedaan. Als ik er meer vind, plaats ik ze alsnog.
We hebben een dagje cultuur gesnoven in Zwolle. Beginnend bij de zwaar teleurstellende Vijftig Nederlandse Kernkunstwerken vanaf 1968, en via het fantastische Herman Brood Museum eindigend bij het Swolsch Friethuys
Ik heb me afgevraagd of ik dit onderwerp wel wil behandelen op dit blog, omdat ik me in financieel opzicht daarmee nogal bloot geef. In Nederland rust daar een taboe op. Klagen mag, we mogen zelfs demonstreren voor bijvoorbeeld hogere salarissen en een lagere werkdruk in het onderwijs, maar dat wil niet zeggen dat we ook mogen weten hoe hoog die salarissen zijn. Hoe kan ik nu begrip opleveren als ik de situatie niet ken?
Vooral met betrekking tot de onderkant van de maatschappij vliegen de verhalen me om de oren over mensen die afhankelijk zijn van de voedselbank om niet van honger om te komen.
Over mijn ‘memoires’, het leven in een blokhut, verkeersslachtoffers, het putjongetje en de tsunami van 2004
Als je bij elkaar past hoef je helemaal geen energie te steken in je relatie. Dan gaat alles vanzelf soepel. Als je een relatie hebt waar aan gewerkt moet worden, dan klopt er iets niet. Zodra je moet gaan schaven aan persoonlijkheden om ze beter op elkaar te laten aansluiten, dan is er iets goed fout.
Hoe sympathiek en aantrekkelijk mijn aspirant verloofde ook lijkt, is het wel echt? Ik begin steeds meer te twijfelen of ik voor haar wel mijn vrijheid wil opgeven.
Vandaag ben ik precies 1000 dagen weduwnaar, al is het tussen mijn oren niet meer dan een maand geleden, en als ik niet oppas een dag, een uur, een minuut of gebeurt het nu. Vandaag is een dag van weemoed, en prachtige herinneringen.
Wij hulpeloze ouderen, moeten geholpen worden, maar waarmee, dat is nog niet helemaal duidelijk. Daarover wordt nog overleg gepleegd. Voorlopig zijn de idealen nog in het stadium dat ‘Een groep samen veel kan bereiken. Hoe groter de groep hoe meer we kunnen bereiken.’
De idealen zelf moeten nog gestalte krijgen. Ideeën zijn welkom.
Hoe meer en hoe langer ik geniet, hoe dieper de dip die daar onvermijdelijk op volgt.
Maar hoe dieper de dip, hoe meer ik daarna weer geniet.
Niet verkeerd voor een amateur, toch? 570.000 Weergaven op mijn Youtube kanaal en 1,4 miljoen kijkminuten, ruim twee maal zoveel als in 2017, en 909 abonnees erbij, ruim vier maal zoveel.
Oud & Nieuw is niet meer wat het is geweest. Het kan me niet snel genoeg voorbij zijn. Het heeft niets meer met het gezellige feest te maken dat het vroeger was. Vroeger draaide het om oliebollen, gezellig samen zijn en vuurpijlen.
Tegenwoordig gaat het om bermbommen, relletjes, hulpverleners bestoken met vuurwerk, en bovenal: de regering afzeiken.
Na het schrijven van mijn vorige bericht moest ik opeens denken aan mijn laatste ontmoeting met de dokter. Het is alweer geruime tijd geleden, mijn lieverd “was er nog”.
Wil ik doorgaan met mijn website? Of is het tijd voor andere bezigheden? Er zijn nog zoveel leuke dingen te doen die minder ruis geven. In de wetenschap bijvoorbeeld.
Ik boek vorderingen, en ga steeds meer een eigen leven leiden. Ook denk ik erover om mijn leven nog verder om te gooien dan ik al gedaan heb.
Tijd om stil te staan bij wat we hebben, en te beseffen hoe gelukkig we zouden moeten zijn.
Dit stukje heb ik viereneenhalf jaar geleden geschreven en ingepland voor publicatie op 6 juni 2014. Door een fout van mezelf is hij echter verloren gegaan en ben ik hem zelfs helemaal vergeten. Omdat het datumduiveltje nog steeds aan het klieren is, schoot me in de afgelopen dagen te binnen dat ik ooit iets heb geschreven over toeval. Ik heb hem terug gevonden en aan gevuld met de meest recente actie van het datumduiveltje. “Vandaag” is niet meer vandaag, met “vandaag” wordt 6 juni 2014 bedoeld.
Internist-oncoloog in opleiding en klinisch farmacoloog Eric Geijteman promoveert woensdag 12 december 2018 aan het Erasmus MC in Rotterdam op een proefschrift over onnodige interventies (behandelingen) bij mensen met een beperkte levensverwachting, bijvoorbeeld omdat ze een ongeneeslijke vorm van kanker hebben.